Δευτέρα πρωί...

Το μαξιλάρι πλακώνει ακόμη το κεφάλι μου. Προσπαθώ να κρατώ σφαλιστά τα βλέφαρά μου που αρνούνται να χαμογελάσουν στον πρωινό διαρρήκτη του δωματίου μου. Απρόσκλητος με επισκέπτεται κάθε πρωί και μόλις που χωρά να περάσει από τις γρίλιες του παραθύρου μου. Το ξέρω ότι είναι και σήμερα εκεί αλλά το έχω πάρει απόφαση ότι δεν θα τον κοιτάξω...

Oι άνθρωποι τον λένε "φως".....

Εγώ τον λέω "δυνάστη"...

Αισθάνομαι το σκέπασμα να απλώνεται με όλο του το βάρος επάνω στο σώμα μου. Με έχει αγκαλιάσει σαν την πιο πολυαγαπημένη ερωμένη και δεν αφήνει το δέρμα μου να αισθανθεί τον αέρα της καινούριας ημέρας...

Η θέρμανση έχει μείνει από το βράδυ κλειστή και μία υπέροχα απειλητική ατμόσφαιρα ψυχρού αέρα νιώθω να περιφέρεται στο μισοσκότεινο δωμάτιο.

Τα μαλλιά μου είναι ανάκατα. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου βρίσκεται η ιδέα ότι το φως μπορεί να μου χαϊδεύει το κεφάλι χωρίς να χαλά την χωρίστρα μου. Τα χέρια μου προσπαθούν να προστατέψουν το πρόσωπο από όλη αυτήν την συνωμοσία της φύσης για την αφύπνιση της διάνοιάς μου.

Κάπου σε κάποια άλλη χούφτα γης του πλανήτη, που την λένε Ελλάδα, νέοι άνθρωποι εκδηλώνουν την οργή και την δυσαρέσκειά τους. Συσπειρώνονται σε μάζες και με μια φωνή και ένα κοινό αίσθημα συντονίζουν τον παλμό της λογικής τους. Γιατί νέοι άνθρωποι χρειάζεται να υψώσουν την φωνή τους?

O έλεγχος και αυτοκυριαρχία του πομπού ενός μηνύματος, χάνεται όταν ο δέκτης τον αγνοεί. Και αν ο πομπός αυτός λέγεται νέοι άνθρωποι, τον αποδέκτη τον λέω εγώ κοινωνία με την ευρύτερη έννοια.

Οι γενιές αυτές που τα γκρέμισαν όλα έχουν περάσει πια στην κρίση της ιστορίας. Ορδές ανθρώπων, που ισοπέδωσαν τα "παλιά καταθλιπτικά κτίρια", ως απομεινάρι του πολέμου προς αποφυγή και όρθωσαν στην θέση τους τσιμεντένια κουτιά....

Εμείς οι νέοι άνθρωποι, ας σκεφτούμε καλύτερα τι θέλουμε να χτίσουμε σε μία κοινωνία που πολλές φορές κλείνει τα βλέφαρά της στην φωνή μας... Γιατί να γκρεμίζουμε ξέρουμε πολύ καλά... Ας μπούμε στην διαδικασία να σκεφτούμε τι πρέπει να σβήσει....

Σε καμιά γενιά όμως, σε καμιά κοινωνία και σε κανέναν χωροχρόνο δεν επιτρέπεται να σβήνει έτσι ένας νέος 15χρονος άνθρωπος σε καιρό ειρήνης. Καλές οι αλλαγές και η επανάσταση, καλή και η επιβολή της τάξης και της ηρεμίας. Όλα σβήνονται και όλα μπορούν να ξαναγραφούν.

H ζωή όμως και αν στερέψει, δεν γυρίζει πίσω....

Καλό ταξίδι σε σένα που έσβησες τόσο άδικα εκείνο το βράδυ του Σαββάτου ανάμεσα σε καπνούς και δακρυγόνα, πάνω στο κρύο πεζοδρόμιο.

Πολλοί θα βρεθούν να καπηλευθούν τον θάνατό σου και να τον χρησιμοποιήσουν στον βωμό της πολιτικής και του χρήματος....

Εγώ σε πονάω και νιώθω την ψυχή μου να ματώνει που ξέρω ότι δεν μπορείς πιά να αισθανθείς ότι εγώ αυτό το πρωϊνό της Δευτέρας....

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από όλες αυτές τις σκέψεις...

Μέσα από αυτήν την πρωϊνή παθητικότητα, προσπαθώ να αλλάξω τον κόσμο και το περιβάλλον μου... Αλλάζω πλευρό επάνω στο ζεστό κρεβάτι και ζουλάω το μαξιλάρι επάνω στο πρόσωπό μου. Αρνούμαι την αποδοχή της σκέψης ότι στο κόσμο μπορεί να υπάρχει τόση ασχήμια....

Αντίο 15χρονε αγωνιστή.....

Μαζί με τον δικό μου πρωινό λήθαργο βυθίζονται σε μεγαλύτερο ύπνο οι μεγάλοι και οι ισχυροί της γης. Αυτοί που έχουν την εξουσία και τα χρήματα να αλλάξουν τον κόσμο. Αυτοί που βυθίζονται στην μεγαλύτερη παθητικότητα και σε αναγκάζουν να βγείς στο πεζοδρόμιο...

Aς το σκεφτούν καλύτερα την επόμενη φορά όταν μπορούν να κρατούν τόσο ανεύθυνα στα χέρια τους την ζωή σου και την ζωή μου....

Ας σε αναπαύσει ο Θεός σε τόπο ηρεμίας και γαλήνης και ας σου δώσει την κοινωνία που εμείς οι ανάξιοι άνθρωποι δεν μπορέσαμε να σου παρέχουμε...

Αντίο