Η δική μου τηλεόραση....

Βραδυνές ώρες... Το σκοτάδι εξαπλώνεται στην μικρή παγωμένη πόλη....

Κάποιες φορές είναι μία σκέψη βγαλμένη από το κεφάλι που θέλει να ταξιδέψει μακριά στα πέρατα του κόσμου...

Κάποιες άλλες φορές είναι ένα κουβάρι, ένας γλυκός πόθος που ξεδιπλώνεται με όλη του την υπόσταση και θαρρείς προσπαθεί περνώντας από τα μυθικά μονοπάτια του λαβυρίνθου, να συναντήσει το τέρας που βρίσκεται κρυμμένο και καραδοκεί στην ιστορία....

Τι νοσταλγεί περισσότερο κάποιος που λείπει για χρόνια από το σπίτι του; Όταν η καθημερινότητά του συνιστάται από ένα άλλο περιβάλλον σε μια ξένη χώρα, με άλλα ήθη, άλλα επιτρεπτά και ανεπίτρεπτα, μια άκαμπτη γλώσσα παγιδευμένη σε καλούπια, προσπαθώντας να ενσαρκώσει κάθε ιδέα που κατεβάζει ο νους;

Η σκέψη ταξιδεύει και λαχταρά να περπατήσει στα σοκάκια της Ναβαρίνου... να σταματήσει για έναν σύντομο καφέ... να χαζέψει τις βιτρίνες και το στόμα να γευτεί την λιωμένη σοκολάτα από τις πεντανόστιμες κρέπες...

Το μάτι ανυπομονεί ν' αντικρίσει την Καμάρα, απομεινάρι μιας άλλης εποχής που μοιάζει με γέφυρα στο κάποτε με το σήμερα... Γέφυρα νεανικών συναναστροφών, σημείο συνάντησης του κοχλάζοντα παλμού της κοινωνίας... Θα κοιτάξει βιαστικά το ρολόι, θα φέρει άλλον έναν γύρο πάνω κάτω και θα ανεβάσει τον γιακά χώνοντας πάλι τα χέρια στις τσέπες, γιατί ο Βαρδάρης τον χειμώνα αγγίζει αλύπητα τις ευαίσθητες επιδερμίδες...

Ύστερα πάλι θα χαθεί στα σοκάκια της Αριστοτέλους, μεθώντας από τα χίλια μύρια μπαχαρικά και αρώματα... Ταξίδι χωρίς σταματημό με πλοηγό την γεύση και τις αισθήσεις.... Το βλέμμα χάνεται στους πάγκους με τις πολύχρωμες πραμάτιες και δίνει την αίσθηση ότι αναζητά κάτι επίμονα...

Η φωνή του πωλητή, δυνατή και καθάρια θα σε ξυπνήσει και θα θυμηθείς ότι στην ουσία δεν χρειάζεσαι τίποτε κοιτώντας τόσες ώρες κολλημένος στον πάγκο... Τα θες όλα και δεν λαχταράς τίποτε... Σου φτάνει που είσαι εκεί.... Που στο εκεί ορθώνεται μια πόρτα άλλης διάστασης που περιέχει όλο τον κόσμο και τελικά.... κανένα αφού σου δίνει τόση απλωσιά για να βολέψεις τον εαυτό σου... Αυτή η πόλη που σε ανάστησε σε χωρά ολόκληρο και σε δέχεται όπως είσαι...

Τον χειμώνα σε χαϊδεύει με τους ανέμους του βουνού, που σε φιλούν διστακτικά μέσα στην παγωνιά και εσύ κοκκινίζεις στα μάγουλα σαν σχολιαρόπαιδο που ανακαλύπτει το σκίρτημα του πρώτου έρωτα...

Το καλοκαίρι σε αγγίζει όλη η αλμύρα της θάλασσας που διαπνέει κάθε δρόμο και στενοσόκακο και ορκίζεσαι ότι σύντομα θα ξεπεταχτεί μια γοργόνα στην επόμενη γωνιά, για να σου τραγουδήσει και να αποκοιμηθείς στον λήθαργο της ζέστης...

Το κεφάλι παραδίνεται σε όλη αυτή την μαγική σύλληψη στην οποία έχει βυθιστεί ψυχή και σώμα... Το χέρι ψάχνει απεγνωσμένα κάνοντας κλικ δεξιά και αριστερά να δει εικόνες από όλα αυτά που η ψυχή έχει πεθυμήσει... Ο δείκτης του δεξιού χεριού κοντεύει να πάθει αγκύλωση από την συνεχή κατρακύλιση της "ρόδας " που ξεδιπλώνει τις σελίδες στο διαδίκτυο και μαζί... όλο τον κόσμο...

Στην τύχη ανακαλύπτεται μία ιστοσελίδα που υπόσχεται να σε συνδέσει με τα κανάλια της πατρίδας σου... Ζωντανή αναμετάδοση τηλεόρασης και όλα αυτά δωρεάν με ένα κλικ.......

Μοντέρνοι καιροί... Έχεις ξεχάσει την γνώριμη αφή του τηλεκοντρόλ με τα λιγδωμένα λαστιχένια κουμπιά και απολαμβάνεις πια τον καναπέ τα τελευταία χρόνια, υπό την αίσθηση της χαλαρής ανάγνωσης ενός βιβλίου... Σαν μικρόβιο εμβόλιμης αρρώστιας, πολλαπλασιάζεται μέσα σου και να που η επιθυμία γίνεται πια ακατανίκητη... Πολύχρωμα παράθυρα ξεπηδούν στην οθόνη και το μήνυμα σε αφήνει ενήμερο ότι συνδέεσαι...

Η καρδιά πάει να σπάσει από την προσμονή... Πιστεύεις ότι μέσα από αυτό το κανάλι θα βρεις τον χαμένο σου εαυτό... Ότι θα σου δώσει τον χώρο να στεγάσεις καινούριες αισθήσεις και ερεθίσματα του περιβάλλοντός σου, που τόσο πολύ νοσταλγείς τελευταία... Θα σε τροφοδοτήσει με καινούρια τεκταινόμενα και θα ξεφρακάρεις από τις αναμνήσεις δημιουργώντας ένα σήμερα μέσα από αυτό που συμβαίνει τώρα... σ' αυτήν την χώρα που τόσο ευαίσθητα θυμάσαι και τόσες φορές ταξιδεύεις με τον νου...

Σαν κεραυνός ξεπετάγεται μία διαπεραστική φωνή από τα ηχεία... Η εικόνα αργεί να κατέβει ακόμη αλλά συναισθάνεσαι ότι απειλείσαι ξαφνικά... Η μεταλική φωνή ξεδιπλώνεται με την μεγαλύτερη ένταση και ανακαλύπτεις βιαστικά με το χέρι στα ηχεία, πρωτόγνωρες ρυθμίσεις σιγανής αναπαραγωγής που ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι θα χρησιμοποιήσεις... Κυριαρχεί μέσα σου το αίσθημα της προστασίας και του σεβασμού του γείτονα που δεν χρωστά να πλήττεται από την ξαφνική σου πρωτόγνωρη ηχορύπανση....

Έχω συντονιστεί με κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας και προσγειώνομαι στον πλανήτη πολιτικής συζήτησης... Το πάνελ κατάμεστο από ανθρώπους που ξοδεύουν μία αιωνιότητα για να φαίνονται ευπαρουσίαστοι στον φακό... Και κάθε τόσο που αντιλαμβάνονται ότι η κάμερα τους αποθανατίζει σε κοντινό πλάνο, συνωμοτούν με όλες τους τις δυνάμεις για να κρύψουν το κενό της ύπαρξής τους...

Οι γυναίκες παρελαύνουν με ταγιέρ και μαλλιά που κουνιούνται ολόκληρα μαζί με το κεφάλι σε κάθε λεκτική έκρηξη... Άντρες βλοσυροί, καθισμένοι εδώ και εκεί τυλιγμένοι με κουστούμια και γραβάτα να τους πνίγει τον λαιμό, χωρίς να φράζει ουδεμία πρόταση, που ξεστομίζεται με την μεγαλύτερη ένταση απευθείας από το στομάχι...

Νιώθω σαν να έχω εισβάλει στην αρένα του Κολοσαίου και στην πιό περίοπτη θέση του πάνελ ατενίζω με αποβλάκωση και δέος τον παρουσιαστή ως Ιούλιο Καίσαρ... Φορά όλη την στολή του κύρους και της ουδετερότητας που του προσφέρει η τακτική περιπλάνηση σε κάθε κανάλι της Ψαροκώσταινας, με την αδιαμαρτύρητη συναίνεση του μέσου Έλληνα τηλεθεατή.

Το μυαλό έχει φρακάρει μπρος στην παρέλαση των πολύχρωμων τετράγωνων πλαισίων... Κάποιοι βρίσκονται στο στούντιο, άλλοι ξεπετάγονται από ένα παράθυρο σαν ξεχασμένες καρικατούρες και άλλοι στα διαλείμματα φτιάχνουν βιαστικά την γραβάτα τους...

Νιώθω την αδρεναλίνη να κατεβαίνει στο στομάχι μου ενώ το κεφάλι είναι έτοιμο να σπάσει από τις δυνατές φωνές... Καμιά πρόταση που ξεστομίζεται δεν φαίνεται να έχει ουσία... Καμιά πρόταση δεν ολοκληρώνεται χωρίς να συμπλεχτεί με την βίαιη παρέμβαση των συνομιλητών, που διακόπτουν κάνοντας πολλούς και αδιάφορους μονολόγους ντυμένους με το κάλυμμα του διαλόγου, πλέκοντας τις πιο ασυνάρτητες στιχομυθίες...

Και ο Καίσαρ.... παρακολουθεί με την μεγαλύτερη απάθεια σκεπτόμενος την μια ότι δεν πρέπει να τσαλακώσει τον φρεσκοσιδερωμένο πορφυρό χιτώνα του και την άλλη ότι τα μηχανάκια της ακροαματικότητας έχουν πάρει πάλι φωτιά...

Το όλο σκηνικό μοιάζει με πρόβα συμφωνικής ορχήστρας, στην οποία ο μαέστρος - παρουσιαστής έχει πέσει σε λήθαργο και αφήνει τους κακόφωνους μουσικούς της κομπανίας να διαταράσσουν τόσο βίαια την σιωπή....

Όποιος μιλά πιο δυνατά νιώθει ότι εκπέμπει και το μεγαλύτερο κύρος... Και αυτός δε που διακόπτει με την μεγαλύτερη επίδειξη δύναμης, έχει αξιώσεις να βρει τους πιο πιστούς ψηφοφόρους....

Οι άνθρωποι κουβαλάνε ασυναίσθητα μερικές φορές κατάφορα παράξενες παραισθήσεις... Οι λέοντες του πάνελ- Κολοσαίου την αίσθηση ότι κάνουν και λένε κάτι σημαντικό και ότι το χειρότερο.... το φιλοθεάμων κοινό τους παρακολουθεί καρφωμένο στο γυαλί...

Το δάχτυλα ξεγλιστρούν στο πληκτρολόγιο και τερματίζουν το πρόγραμμα που υπόσχεται προβολή των καναλιών της πατρίδας...

Εγώ την ιδιοπροσωπία και το σπίτι μου τα κουβαλώ στην πλάτη μου σαν σαλιγκάρι και δεν χρειάζομαι καμιά τηλεόραση να μου αναστήσει την χαμένη επαφή που η απόσταση μου στερεί...

Όσο υπάρχει νους, θα ταξιδεύω πάλι σε όλα εκείνα τα στενοσόκακα της πόλης μου που με μεγάλωσε και αφουγκράστηκε τον παλμό μου... Παραδομένος στην μέθη του αρώματος των μπαχαρικών και των αρωμάτων της αγοράς... Κι όσο υπάρχει καναπές, θα ξεφυλλίζω τις όμορφες σκέψεις των ποιητών και των συγγραφέων της πατρίδας μου ανακαλύπτοντας πόσο εκφραστική και εύπλαστη μπορεί να είναι η πρώτη γλώσσα που άγγιξαν τα χείλη μου... Την γλώσσα αυτών των φωτισμένων ανθρώπων που παραείναι γυαλιστεροί από μόνοι τους για να προβάλλονται σε ένα τετράγωνο γυαλί....

Εγώ στον δικό μου σκοτεινό τετράγωνο δωμάτιο, δεν διψώ για τα φώτα κανενός γραβατωμένου διανοούμενου... Και εκεί στον καναπέ θα με πάρει πάλι ο ύπνος με το βιβλίο στο στήθος και το χαμόγελο στα χείλη που μια καινούρια μέρα ξεκινά...

Η δική μου μέρα... φτιαγμένη από λιθάρια χωμάτινα μα τόσο αληθινά χωρίς την παραμικρή παρενόχληση αντανάκλασης κανενός απαστράπτοντος γυαλιού....

Η δική μου τηλεόραση.... με τα περισσότερα κανάλια και την μικρότερη εμβέλεια από ποτέ.... με παρουσιαστή και εμπομπή την ίδια..... την ζωή...

"Safe mode"

Ηλιόλουστη μέρα σήμερα...


Παραμέρισα τις κουρτίνες στην άκρη και άφησα τις αχτίδες να διεισδύσουν το θολό τζάμι και να αγγίξουν διαδοχικά τα αντικείμενα του δωματίου μου...


Περίμενα τόσο καιρό μια τέτοια μέρα... Η καρδιά μου νότισε από την συνεχή βροχή, την συννεφιά και τις απαλές νιφάδες του χιονιού... Θαρρείς να είχα τώρα παρά ποτέ την ανάγκη να αναπνεύσω και να βγάλω την ψυχή μου έξω με μανταλάκια για να στεγνώσει στον ήλιο του απομεσήμερου...

Την ίδια ανάγκη φαίνεται να έχουν και οι περαστικοί στον δρόμο... Το μάτι τους κοιτά από το παράθυρο να πηγαινοέρχονται βιαστικοί χαζεύοντας τις βιτρίνες και άλλοτε πάλι, παλεύοντας στο γωνιακό καφέ της γειτονιάς για μια θέση στον ήλιο... Φορούν ακόμη τα βαριά παλτό και τις πατατούκες, αλλά το κασκόλ έχει χαλαρώσει ελαφρά στον λαιμό και ο γιακάς έχει κατέβει να συναντήσει τους ώμους...

Το μάτι κοιτά αλλά δεν εστιάζει πουθενά συγκεκριμένα... Αρκείται στο να διαπερνά το θολό τζάμι και να χάνεται μέσα στο πλήθος... Η επιθυμία αναγεννιέται να βρεθεί η ύπαρξη αυτή ανάμεσά τους... Μα δεν θέλει... Επιμένει να κάθεται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και να αραδιάζει σκόρπιες σκέψεις ακολουθώντας τον κυνηγητό του κέρσορα που αναβοσβήνει...

Αυτός ο σιχαμένος υπολογιστής κολλάει μια ζωή... Αν διανοηθώ να ανοίξω περισσότερα από 2 παράθυρα ταυτοχρόνως, παγώνει και παραμένει ακίνητος... Και έτσι δεν έχω πού να προσηλώσω το βλέμμα μου. Στο κλειστό παράθυρο του δωματίου, με θέα την ζωή ή στα ανοιχτά κολλημένα παράθυρα του υπολογιστή, με θέα τον κόσμο... Κανένα παράθυρο για εμένα... Και ύστερα μου ζητά επιτακτικά την επανεκκίνηση Απέχω μόνο ένα κλικ από το πολυπόθητο...

Και όλα για μια στιγμής χάνονται.... Η οθόνη μαυρίζει και όλα ξαναξεκινούν από την αρχή... Πολύχρωμα φωτάκια και ένα σωρό τίτλοι και υπότιτλοι ανάβουν και σβήνουν.. Και αυτό μου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι το ίδιο μπορώ να κάνω και με το παράθυρό της κάμαρής μου. Αλλά δεν γίνεται... Και έτσι αποθέτω όλες τις ελπίδες σε αυτήν την οθόνη...

Εκεί έρχεται το ζητούμενο.... Η προηγούμενη διαδικασία τερματισμού δεν επιτελέσθη ομαλά και τώρα καλούμαι για επανεκκίνηση σε ασφαλή λειτουργία... Ένα λεπτό.....

Με αυτήν την πρόταση νιώθω να συγκρούεται όλο μου το είναι.... Τι θα πει "ασφαλής λειτουργία" ; Τα φωτάκια και τα λαμπάκια βρίσκονται τώρα στο κεφάλι μου και αναβοσβήνουν όλα μαζί σχηματίζοντας φορτισμένη πανδαισία....

Ένα όραμα ξεπηδά μέσα από το μυαλό και καθρεπτίζεται ολοένα και περισσότερο στο βλέμμα... Και τα μάτια σαν μικροκάμερες προβάλλουν αυτήν την οπτασία στην κατάμαυρη ηλεκτρική οθόνη...

Ένας άντρας σαραντάρης ξεδιπλωμένος επάνω στον καναπέ του σπιτιού του... Ώρα απομεσήμερου και το τηλεκοντρόλ στο χέρι... Τα κουμπιά του ασφυκτικού πουκαμίσου λένε να πεταχτούν από το καλογεμισμένο στομάχι και να πυροβολήσουν την οθόνη της τηλεόρασης... Τα μαλλιά αχτένιστα απλώνονται στο κούτελο και θαρρείς σαν μικρές κεραίες λειτουργούν ως απολήξεις του ιδρώτα στο ρυτιδιασμένο μέτωπο.

Η "ασφαλής λειτουργία" δεν είναι τελικά και τόσο "ασφαλής" ...

Παραμονεύει ο κίνδυνος της επιδρομής της συζύγου στο σαλόνι κάθε στιγμή... Η άλλοτε τόσο αγαπημένη και λατρεμένη, με τα μαλλιά τυλιγμένα ως τα πιο ευλαβικά εδέσματα σε ρολό, και με την ρόμπα ριγμένη στο στρογγυλεμένο σώμα, θα μπουκάρει για να αλλάξει κανάλι, επειδή δεν νοείται να χάσει την ενημερωτική εκπομπή κοινωνικού περιεχομένου του Χ.

Τα βλαστάρια φέρνουν γύρες στον διάδρομο του σπιτιού ξεφωνίζοντας και μαλώνοντας μεταξύ τους... Θα έπρεπε τέτοια ώρα να είναι στο δωμάτιό τους και να μελετούν τα μαθήματα της επομένης ημέρας. Τα προηγούμενα παιχνίδια που είδαν στην διαφήμιση είναι αραδιασμένα στο πάτωμα και τις συσκευασίες τους με τις φουσκάλες, τις είχε μέχρι χτες στα χέρια προσπαθώντας να εξουδετερώσει την αμηχανία του... Το ξέρω ότι θα του ζητήσουν πάλι το καινούριο παιχνίδι που είδαν στην διαφήμιση του καναλιού Ψ.

Και να που κόλλησε τις δόσεις του αυτοκινήτου με μαγνητάκι στο ψυγείο, για να αποθαρρύνεται κάθε φορά που πλησιάζει την πόρτα και το χέρι λαχταρά να την ανοίξει... Μαζί με αυτές, άλλες 3 - 4 επιστολές νταβατζήδων κι αυτές με μαγνητάκι για να τις καμαρώνει που όλες τελειώνουν "με φιλικούς χαιρετισμούς" και να κοιτά το ταβάνι βυθίζοντας το χέρι στην άδεια τσέπη επειδή δεν μπορεί να χαιρετίσει και εκείνος φιλικά...

Πάνω στον πάγκο της κουζίνας, αραδιασμένα τα πρόσφατα αποχτήματα της αστικής του ευδαιμονίας.... Ένας ατμομάγειρας που υπόσχεται να τον κάνει στυλάκι, ένας σούπερ αποχυμωτής, μία φριτέζα που την σκεπάζει ευλαβικά με πετσετάκι, για να μην αποκαλύψει τις πραγματικές του διατροφικές συνήθειες...

Φαντάζουν όλα τόσο ασφαλή και πραγματικά λειτουργούν....

Η μεγαλύτερη όαση έρχεται με την σκέψη της ασφάλειας των 700 ευρώ. Δεν είναι ούτε πολλά ούτε και λίγα. Όταν ήταν φοιτητής, τα 400 ευρώ τον μήνα έφταναν και περίσσευαν. Η τσέπη άδεια και το κεφάλι γεμάτο από όνειρα και ιδανικά... Πού πήγαν όλα αυτά;

Τώρα τα 700 ευρώ φαντάζουν λίγα γιατί ο μπατζανάκης της Ψ της κουμπάρας παίρνει 1200 ευρώ και δουλεύει λιγότερο από εκείνον... Γιατί στον πάγκο της κουζίνας του λιάζονται περισσότερες συσκευές.... Και γιατί τα πουκάμισα τα ξέχασε εντελώς επειδή δεν ράβονται πλέον σε μέγεθος μεγαλύτερο του ΧΧΧL....

............Σαν ηλεκτροπληξία με χτυπά το κουδούνισμα του τηλεφώνου... Μπαίνει από τις τρύπες των αυτιών μου, κυριεύει όλο μου το είναι, φτάνει μέχρι τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών και ξαναβρίσκει πάλι τον δρόμο της εξόδου...

Το όραμα ξεφουσκώνει και το βλέμμα ξαφνικά ξεπαγώνει και εστιάζει στην οθόνη του υπολογιστή... Η εικόνα μου αφήνει μια πικρή αίσθηση στο στόμα, σαν την γεύση φτηνοφτιαγμένου καφέ σε μνημόσυνο από εργολάβο γραφείου κηδειών...

Εγώ δεν κυνήγησα ποτέ την ασφαλή λειτουργία... Ο υπολογιστής μου κλείνει πια 10 χρόνια και δεν θέλησα να τον αλλάξω... Είναι εργαλείο υποταγμένο στην δημιουργική μου ενέργεια και όσο το κεφάλι είναι γεμάτο, θα λειτουργεί και αυτός.... αργά αλλά παραγωγικά....

Δεν ελπίζω να αλλάξω την ζωή μου ούτε με τα 1200 ούτε με τα 700 ούτε με τα λιγότερα που παίρνω σήμερα... Μου φτάνει να ξέρω ότι κάπου σε κάποια γωνιά της γης με αγαπούν και με σκέφτονται....

Είναι αρκετό να ξέρω ότι οι άνθρωποι που μου χαμογελούν, βλέπουν στο πρόσωπό μου την ομορφιά του να αγαπά κάποιος αυτό που κάνει... Και να τα δίνει όλα χωρίς να κρατά τίποτε για τον εαυτό του...

Παλεύω να δώσω την αγάπη μου σε αυτούς που την αξίζουν και σε αυτούς που όχι, γιατί είναι για να μοιράζεται και όχι για να κρατιέται σε σεντούκι. Και αν πολλές φορές θυμώνω, είναι γιατί και εγώ χρειάζεται να κρατώ πολλά παράθυρα και πολλές πόρτες ανοιχτές και καμιά φορά κουράζομαι... Και άμα κάθομαι και στο ρεύμα... θα πάθω καμιά ψύξη....

Με απογοητεύει να ακούω γύρω μου ανθρώπους που δεν προκαλούν την μοίρα τους... Κι αυτό γιατί η ευτυχία λείπει από τα πρόσωπά τους και δεν ξέρουν τι τους λείπει... Ίσως τελικά αυτή η¨ασφαλής λειτουργία¨να τους βυθίζει στην μετριότητα και την αποβλάκωση...

Πώς είναι να περπατάς βδομάδες ολόκληρες με 1 ευρώ στην τσέπη και να κ0κκινίζεις ακόμη σαν σχολιαρόπαιδο, επειδή ο έρωτάς σου σε φιλά στα χείλη και αναψοκοκκινίζεις από ευχαρίστηση...

Πώς έζησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας... Με τα μισά των μισών από όσα έχουμε σήμερα και έμαθαν να αγαπούν τον εαυτό τους, τον κόσμο και τους ανθρώπους... Και δεν είχαν ποτέ την σιγουριά της "ασφαλής λειτουργίας" αλλά ένα κεφάλι γεμάτο ιστορίες για πολέμους, πολιτεύματα που άλλαζαν σε μια νύχτα και την συνεχή πείνα. Και τους βλέπεις σήμερα να χαμογελούν γεμάτοι περηφάνεια που πάλεψαν με την μοίρα και έκαναν την ζωή τους όμορφη...

Με τα πολλά που είπα και την αφαιρετική μου διάθεση, ξέχασα το τηλέφωνο... Θα πρέπει να προλάβω να το σηκώσω....

Η φίλη μου θα είναι... Σχεδίαζα να την επισκεφτώ το βράδυ και μου έταξε πως θα μαγείρευε κάτι νόστιμο. Εχτές είχε μερεμέτια στο σπίτι και ο μπάρμπα Μήτσος ξέχασε το μέτρο του κάτω από τον νεροχύτη της κουζίνας... Θα το δανειστώ για λίγο γιατί ο δικό μου πάνε πια πολλά φεγγάρια που το είδα τελευταία φορά στο βαλιτσάκι με τα εργαλεία...

Πρέπει να υπολογίσω τις διαστάσεις γιατί αποφάσισα ότι αύριο θα πάω να αγοράσω μια καινούρια βαλίτσα...

Η ασφαλής λειτουργία πέθανε από τότε που γεννήθηκε ο κόσμος.... με την έκρηξη του κουτιού της Πανδώρας... Και εγώ, ψάχνω σαν αποχαυνωμένος να συμβιβάσω 3 και 4 παράθυρα ανοιχτά ταυτοχρόνως, χωρίς να κολλά η ζωή...

Με το δάχτυλο στο μπουτόν να κάνει κλικ οποιαδήποτε στιγμή για επανεκκίνηση....

Αποθήκευση των δεδομένων σας....

Tώρα μπορείτε να κλείσετε τον υπολογιστή σας με ασφάλεια....