Ελληνικό Πανεπιστήμιο 2009....

Καιρό τώρα δεν άγγιξα το πληκτρολόγιο για να εκφράσω το παραμικρό ψήγμα της σκέψεώς μου...

Οι άνθρωποι συνήθως μιλούν πολύ... και τα κρίνουν όλα. Λες και αυτή η κατάσταση της σιωπής είναι τόσο προβληματική, γιατί εκεί κανείς αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό... Το ίδιο του το περιεχόμενο... Γιατί όταν αυτό λείπει, μιλά κανείς ασταμάτητα, από φόβο να μην ανακαλύψει κανείς την έλλειψη αυτή της ατομικής ιδιοπροσωπίας...

Ελληνικό πανεπιστήμιο και δεινοί καιροί εν έτι 2009.....

Ο κόσμος έχασε πιά το χαμόγελό του. Προτιμά να κάθεται αποσβολωμένος μπροστά στο κουτί και να ενημερώνεται παθητικά για τις εξελίξεις. Δεν μπαίνει πιά ούτε καν στην διαδικασία της ανάλυσης και του προβηματισμού. Γιατί άλλωστε;

Γι' αυτόν τον σκοπό δραστηριοποιούνται οι εκάστοτε ¨φωστήρες¨ της ελληνικής κοινωνίας στα παράθυρα... Καταντήσαμε να θεωρούμε την αντίδραση ταυτόσημη της απάθειας. Ή καλύτερα, την αντίδραση ως αυτοσκοπό χωρίς να έχουμε βρει το περιεχόμενο...

Από τις τελευταίες δυναμικές της κοινωνίας το ελληνικό πανεπιστήμιο... Δραστηριοποίηση στο περιώριο της κοινωνίας. Ένα περιθώριο που άλλοτε σήμαινε τον χώρο εύρευσης πλαγιοτίτλων για τα κοινωνικά ταικτενόμενα... Ανάλυση, ανατροφοδότηση και συμπόρευση...

Σήμερα ένα περιθώριο τόσο άδειο και πομπώδες όσο και η ίδια η επιφάνεια της κοινωνικής ζωής. Ένα κενό που έπαψε να φέρνει τις χαριτωμένες αναμνήσεις ενός δημιουργικού προβληματισμού... Τα μεγαλύτερα τύμπανα πραγματοποιούν και τον δυνατότερο κρότο, όντας άδεια...

Κάποιες γενιές τα τελευταία χρόνια (μαζί τους και η δική μου) έβαλαν το πόδι τους μαζικά στα ελληνικά πανεπιστήμια.... Μπήκαν από κάθε λογής χαραμάδα που υπήρχε. Το πανεπιστήμιο έπαψε να συμβολίζει την πρόοδο και την εξέλιξη της κοινωνίας... Έγινε αντικείμενο μικροπολιτικής σκοπιμότητας με μοναδικό στόχο να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες χιλιάδων γονιών που θέλησαν να προσφέρουν στους βλαστούς τους, ένα καλύτερο αύριο, τόσο πλαστικό και εύκολο όσο τα εξώφυλλα των ψηφιακών δίσκων προσφερόμενων με τις κυριακάτικες εφημερίδες.

Αγγίξαμε τόσες πολλές φορές την λέξη άσυλο, σαν να επρόκειτο για το απόκρυφο αντικείμενο λατρείας μιάς μυστικιστικής τελετής.... Επί χρόνια ολόκληρα, βάλαμε τα τραπεζάκια στις σχολές και ενισχύσαμε την ζώσα νεολαία που πολέμησε για ιδανικά όπως εκδρομές με guest star πρώην παίχτριες ριάλιτι με εξτένσιον.

Κανένας δεν κατάλαβε τί ήταν αυτό το ρημάδι άσυλο τόσα χρόνια. Κι αυτό γιατί ήρθε έτοιμο, σαν την σούπερ πολυσκούπα χωρίς οδηγίες χρήσεως... Και έτσι καταλήξαμε να καθαρίζουμε το πάτωμα με αυτό αντί να καθαρίσουμε τις συνειδήσεις μας... Γιατί ελάχιστα φοιτητόπουλα στα πλαίσια του ασύλου, σηκώθηκαν πρωινή ώρα να κατακεραυνώσουν τους καθηγητές τους που αντί να προάγουν τον παραγωγικό επιστημονικό λόγο, κάνουν πολιτική μέσα στα αμφιθέατρα με τον πιό χυδαίο τρόπο...

Έτσι λοιπόν, στην αναζήτηση περιεχομένου, γεμίσαμε από κενά. Εμείς, η γενιά που πολέμησε τον Αρσένη και έβγαλε τους πιό ανορθόγραφους δασκάλους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης... Γι' αυτό και κάποτε το ξέραμε όλοι ότι θα ερχόταν αυτή η εποχή και δεν κάναμε απολύτως τίποτα να σταματήσουμε αυτήν την κατρακύλα.

Κάποτε επισκεπτόταν κανείς τα αποχωρητήρια και διάβαζε κάπου κάπου έξυπνα στιχάκια... Σήμερα αρκεί οι τοίχοι να είναι κατάμαυροι από τις αδιάλειπτες ρίψεις μολότωφ....

Εγώ, δεν πρεσβεύω καμια καλύτερη αξία που θα μπορούσα να ευαγγελιστώ ότι θα προσέφερα στην κοινωνική πρόοδο και αλλαγή. Γιατί ακόμη και η αλλαγή σταμάτησε να έχει περιεχόμενο.... Τα θέλουμε όλα διαφορετικά αλλά δεν ξέρουμε πώς θα πρέπει να μοιάζουν....

Στον βωμό της κατάκαυσης και της θυσίας, παραθέτω παλαιόν στιχάκιο, γραμμένο με σκούρο μαρκαδόρο στα πλακάκια αποχωρητηρίου της κεντρικής βιβλιοθήκης....

"ΦΑΤΕ Σ****. ΚΕΡΝΑΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ..."

Και για να προλάβω αυτούς που θα το βρούν χυδαίο, καλύτερα να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο της χυδαιότητος, σε μιά κοινωνία που πεθαίνει εξαιτίας της συνεχούς υιοθέτησης γρήγορων αξιών που σβήνουν τόσο γρήγορα όσο μιά μολότωφ στα πεζοδρόμια της πανεπιστημιούπολης...