"Safe mode"

Ηλιόλουστη μέρα σήμερα...


Παραμέρισα τις κουρτίνες στην άκρη και άφησα τις αχτίδες να διεισδύσουν το θολό τζάμι και να αγγίξουν διαδοχικά τα αντικείμενα του δωματίου μου...


Περίμενα τόσο καιρό μια τέτοια μέρα... Η καρδιά μου νότισε από την συνεχή βροχή, την συννεφιά και τις απαλές νιφάδες του χιονιού... Θαρρείς να είχα τώρα παρά ποτέ την ανάγκη να αναπνεύσω και να βγάλω την ψυχή μου έξω με μανταλάκια για να στεγνώσει στον ήλιο του απομεσήμερου...

Την ίδια ανάγκη φαίνεται να έχουν και οι περαστικοί στον δρόμο... Το μάτι τους κοιτά από το παράθυρο να πηγαινοέρχονται βιαστικοί χαζεύοντας τις βιτρίνες και άλλοτε πάλι, παλεύοντας στο γωνιακό καφέ της γειτονιάς για μια θέση στον ήλιο... Φορούν ακόμη τα βαριά παλτό και τις πατατούκες, αλλά το κασκόλ έχει χαλαρώσει ελαφρά στον λαιμό και ο γιακάς έχει κατέβει να συναντήσει τους ώμους...

Το μάτι κοιτά αλλά δεν εστιάζει πουθενά συγκεκριμένα... Αρκείται στο να διαπερνά το θολό τζάμι και να χάνεται μέσα στο πλήθος... Η επιθυμία αναγεννιέται να βρεθεί η ύπαρξη αυτή ανάμεσά τους... Μα δεν θέλει... Επιμένει να κάθεται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και να αραδιάζει σκόρπιες σκέψεις ακολουθώντας τον κυνηγητό του κέρσορα που αναβοσβήνει...

Αυτός ο σιχαμένος υπολογιστής κολλάει μια ζωή... Αν διανοηθώ να ανοίξω περισσότερα από 2 παράθυρα ταυτοχρόνως, παγώνει και παραμένει ακίνητος... Και έτσι δεν έχω πού να προσηλώσω το βλέμμα μου. Στο κλειστό παράθυρο του δωματίου, με θέα την ζωή ή στα ανοιχτά κολλημένα παράθυρα του υπολογιστή, με θέα τον κόσμο... Κανένα παράθυρο για εμένα... Και ύστερα μου ζητά επιτακτικά την επανεκκίνηση Απέχω μόνο ένα κλικ από το πολυπόθητο...

Και όλα για μια στιγμής χάνονται.... Η οθόνη μαυρίζει και όλα ξαναξεκινούν από την αρχή... Πολύχρωμα φωτάκια και ένα σωρό τίτλοι και υπότιτλοι ανάβουν και σβήνουν.. Και αυτό μου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι το ίδιο μπορώ να κάνω και με το παράθυρό της κάμαρής μου. Αλλά δεν γίνεται... Και έτσι αποθέτω όλες τις ελπίδες σε αυτήν την οθόνη...

Εκεί έρχεται το ζητούμενο.... Η προηγούμενη διαδικασία τερματισμού δεν επιτελέσθη ομαλά και τώρα καλούμαι για επανεκκίνηση σε ασφαλή λειτουργία... Ένα λεπτό.....

Με αυτήν την πρόταση νιώθω να συγκρούεται όλο μου το είναι.... Τι θα πει "ασφαλής λειτουργία" ; Τα φωτάκια και τα λαμπάκια βρίσκονται τώρα στο κεφάλι μου και αναβοσβήνουν όλα μαζί σχηματίζοντας φορτισμένη πανδαισία....

Ένα όραμα ξεπηδά μέσα από το μυαλό και καθρεπτίζεται ολοένα και περισσότερο στο βλέμμα... Και τα μάτια σαν μικροκάμερες προβάλλουν αυτήν την οπτασία στην κατάμαυρη ηλεκτρική οθόνη...

Ένας άντρας σαραντάρης ξεδιπλωμένος επάνω στον καναπέ του σπιτιού του... Ώρα απομεσήμερου και το τηλεκοντρόλ στο χέρι... Τα κουμπιά του ασφυκτικού πουκαμίσου λένε να πεταχτούν από το καλογεμισμένο στομάχι και να πυροβολήσουν την οθόνη της τηλεόρασης... Τα μαλλιά αχτένιστα απλώνονται στο κούτελο και θαρρείς σαν μικρές κεραίες λειτουργούν ως απολήξεις του ιδρώτα στο ρυτιδιασμένο μέτωπο.

Η "ασφαλής λειτουργία" δεν είναι τελικά και τόσο "ασφαλής" ...

Παραμονεύει ο κίνδυνος της επιδρομής της συζύγου στο σαλόνι κάθε στιγμή... Η άλλοτε τόσο αγαπημένη και λατρεμένη, με τα μαλλιά τυλιγμένα ως τα πιο ευλαβικά εδέσματα σε ρολό, και με την ρόμπα ριγμένη στο στρογγυλεμένο σώμα, θα μπουκάρει για να αλλάξει κανάλι, επειδή δεν νοείται να χάσει την ενημερωτική εκπομπή κοινωνικού περιεχομένου του Χ.

Τα βλαστάρια φέρνουν γύρες στον διάδρομο του σπιτιού ξεφωνίζοντας και μαλώνοντας μεταξύ τους... Θα έπρεπε τέτοια ώρα να είναι στο δωμάτιό τους και να μελετούν τα μαθήματα της επομένης ημέρας. Τα προηγούμενα παιχνίδια που είδαν στην διαφήμιση είναι αραδιασμένα στο πάτωμα και τις συσκευασίες τους με τις φουσκάλες, τις είχε μέχρι χτες στα χέρια προσπαθώντας να εξουδετερώσει την αμηχανία του... Το ξέρω ότι θα του ζητήσουν πάλι το καινούριο παιχνίδι που είδαν στην διαφήμιση του καναλιού Ψ.

Και να που κόλλησε τις δόσεις του αυτοκινήτου με μαγνητάκι στο ψυγείο, για να αποθαρρύνεται κάθε φορά που πλησιάζει την πόρτα και το χέρι λαχταρά να την ανοίξει... Μαζί με αυτές, άλλες 3 - 4 επιστολές νταβατζήδων κι αυτές με μαγνητάκι για να τις καμαρώνει που όλες τελειώνουν "με φιλικούς χαιρετισμούς" και να κοιτά το ταβάνι βυθίζοντας το χέρι στην άδεια τσέπη επειδή δεν μπορεί να χαιρετίσει και εκείνος φιλικά...

Πάνω στον πάγκο της κουζίνας, αραδιασμένα τα πρόσφατα αποχτήματα της αστικής του ευδαιμονίας.... Ένας ατμομάγειρας που υπόσχεται να τον κάνει στυλάκι, ένας σούπερ αποχυμωτής, μία φριτέζα που την σκεπάζει ευλαβικά με πετσετάκι, για να μην αποκαλύψει τις πραγματικές του διατροφικές συνήθειες...

Φαντάζουν όλα τόσο ασφαλή και πραγματικά λειτουργούν....

Η μεγαλύτερη όαση έρχεται με την σκέψη της ασφάλειας των 700 ευρώ. Δεν είναι ούτε πολλά ούτε και λίγα. Όταν ήταν φοιτητής, τα 400 ευρώ τον μήνα έφταναν και περίσσευαν. Η τσέπη άδεια και το κεφάλι γεμάτο από όνειρα και ιδανικά... Πού πήγαν όλα αυτά;

Τώρα τα 700 ευρώ φαντάζουν λίγα γιατί ο μπατζανάκης της Ψ της κουμπάρας παίρνει 1200 ευρώ και δουλεύει λιγότερο από εκείνον... Γιατί στον πάγκο της κουζίνας του λιάζονται περισσότερες συσκευές.... Και γιατί τα πουκάμισα τα ξέχασε εντελώς επειδή δεν ράβονται πλέον σε μέγεθος μεγαλύτερο του ΧΧΧL....

............Σαν ηλεκτροπληξία με χτυπά το κουδούνισμα του τηλεφώνου... Μπαίνει από τις τρύπες των αυτιών μου, κυριεύει όλο μου το είναι, φτάνει μέχρι τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών και ξαναβρίσκει πάλι τον δρόμο της εξόδου...

Το όραμα ξεφουσκώνει και το βλέμμα ξαφνικά ξεπαγώνει και εστιάζει στην οθόνη του υπολογιστή... Η εικόνα μου αφήνει μια πικρή αίσθηση στο στόμα, σαν την γεύση φτηνοφτιαγμένου καφέ σε μνημόσυνο από εργολάβο γραφείου κηδειών...

Εγώ δεν κυνήγησα ποτέ την ασφαλή λειτουργία... Ο υπολογιστής μου κλείνει πια 10 χρόνια και δεν θέλησα να τον αλλάξω... Είναι εργαλείο υποταγμένο στην δημιουργική μου ενέργεια και όσο το κεφάλι είναι γεμάτο, θα λειτουργεί και αυτός.... αργά αλλά παραγωγικά....

Δεν ελπίζω να αλλάξω την ζωή μου ούτε με τα 1200 ούτε με τα 700 ούτε με τα λιγότερα που παίρνω σήμερα... Μου φτάνει να ξέρω ότι κάπου σε κάποια γωνιά της γης με αγαπούν και με σκέφτονται....

Είναι αρκετό να ξέρω ότι οι άνθρωποι που μου χαμογελούν, βλέπουν στο πρόσωπό μου την ομορφιά του να αγαπά κάποιος αυτό που κάνει... Και να τα δίνει όλα χωρίς να κρατά τίποτε για τον εαυτό του...

Παλεύω να δώσω την αγάπη μου σε αυτούς που την αξίζουν και σε αυτούς που όχι, γιατί είναι για να μοιράζεται και όχι για να κρατιέται σε σεντούκι. Και αν πολλές φορές θυμώνω, είναι γιατί και εγώ χρειάζεται να κρατώ πολλά παράθυρα και πολλές πόρτες ανοιχτές και καμιά φορά κουράζομαι... Και άμα κάθομαι και στο ρεύμα... θα πάθω καμιά ψύξη....

Με απογοητεύει να ακούω γύρω μου ανθρώπους που δεν προκαλούν την μοίρα τους... Κι αυτό γιατί η ευτυχία λείπει από τα πρόσωπά τους και δεν ξέρουν τι τους λείπει... Ίσως τελικά αυτή η¨ασφαλής λειτουργία¨να τους βυθίζει στην μετριότητα και την αποβλάκωση...

Πώς είναι να περπατάς βδομάδες ολόκληρες με 1 ευρώ στην τσέπη και να κ0κκινίζεις ακόμη σαν σχολιαρόπαιδο, επειδή ο έρωτάς σου σε φιλά στα χείλη και αναψοκοκκινίζεις από ευχαρίστηση...

Πώς έζησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας... Με τα μισά των μισών από όσα έχουμε σήμερα και έμαθαν να αγαπούν τον εαυτό τους, τον κόσμο και τους ανθρώπους... Και δεν είχαν ποτέ την σιγουριά της "ασφαλής λειτουργίας" αλλά ένα κεφάλι γεμάτο ιστορίες για πολέμους, πολιτεύματα που άλλαζαν σε μια νύχτα και την συνεχή πείνα. Και τους βλέπεις σήμερα να χαμογελούν γεμάτοι περηφάνεια που πάλεψαν με την μοίρα και έκαναν την ζωή τους όμορφη...

Με τα πολλά που είπα και την αφαιρετική μου διάθεση, ξέχασα το τηλέφωνο... Θα πρέπει να προλάβω να το σηκώσω....

Η φίλη μου θα είναι... Σχεδίαζα να την επισκεφτώ το βράδυ και μου έταξε πως θα μαγείρευε κάτι νόστιμο. Εχτές είχε μερεμέτια στο σπίτι και ο μπάρμπα Μήτσος ξέχασε το μέτρο του κάτω από τον νεροχύτη της κουζίνας... Θα το δανειστώ για λίγο γιατί ο δικό μου πάνε πια πολλά φεγγάρια που το είδα τελευταία φορά στο βαλιτσάκι με τα εργαλεία...

Πρέπει να υπολογίσω τις διαστάσεις γιατί αποφάσισα ότι αύριο θα πάω να αγοράσω μια καινούρια βαλίτσα...

Η ασφαλής λειτουργία πέθανε από τότε που γεννήθηκε ο κόσμος.... με την έκρηξη του κουτιού της Πανδώρας... Και εγώ, ψάχνω σαν αποχαυνωμένος να συμβιβάσω 3 και 4 παράθυρα ανοιχτά ταυτοχρόνως, χωρίς να κολλά η ζωή...

Με το δάχτυλο στο μπουτόν να κάνει κλικ οποιαδήποτε στιγμή για επανεκκίνηση....

Αποθήκευση των δεδομένων σας....

Tώρα μπορείτε να κλείσετε τον υπολογιστή σας με ασφάλεια....