Μικρό σχόλιο στην παραίτηση του κ. Κίττα

Ώρα 13:00.

Ξεφυλλίζω στο διαδίκτυο τους επίκαιρους τίτλους από τον ημερήσιο τύπο.

Σκαλώνω στην δημοσίευση περι ειδήσεως για την παραίτηση του πρυτάνεως Παν/μιου Αθηνών του κ. Χρ. Κίττα.

Ο άνθρωπος μιλά για ψυχική εκμηδένιση....

Εμείς που το διαβάζουμε εκμηδενιζόμαστε περισσότερο πάντως.

Όχι γιατί τα τελευτία γεγονότα επιβάλλουν εκμηδένιση όπως θα ισχυρίζονταν κάποιοι αλλά γιατί τώρα έφτασε ο καιρός επιτέλους, να εισπράξουμε όλοι μαζί την εκμηδένιση και την απαξίωση.

Δυστυχώς κύριε Κίττα εσείς και άλλοι επιφανείς άνθρωποι που δουλέψατε πραγματικά στην ζωή σας δεν χωράτε πλέον στο κοινωνικό σύστημα. ¨Μας χαλάτε την πιάτσα" όπως θα ψιθύριζαν στα πολιτικά και μη καφενεία...

Ο κόσμος δεν θέλει να σας βλέπει στα κανάλια. Προτιμά τις πάσης προελεύσεως ξέκωλες κατίνες, και ένα σωρό ¨κοινωνικούς φωστήρες" στα παράθυρα, που δεν άνοιξαν ούτε το 1/100 των βιβλίων τα οποία εσείς αποδελτιώσατε.

Δυστυχώς άνθρωποι σαν κι εσάς απουσιάζουν ακόμη και από τα κρατικά κανάλια (!!) γιατί απλά δεν ¨πουλάτε¨. Είμαστε όλοι μαζί καταδικασμένοι στην πνευματική νέκρωση και εσείς που ανήκετε στην ομάδα των ανθρώπων που θα μπορούσε να μας αφυπνίσει, δεν χωράτε ανάμεσά μας.

Με στεναχωρεί το γεγονός να ακούω για εκμδένιση από τα χείλη σας. Γιατί εσείς δεν ανήκετε ούτε στα παράθυρα ούτε στις κατίνες... Η γνώμη σας είναι δυστυχώς τεκμηριωμένη. Κοινώς για να το λέτε, κάτι θα ξέρετε...

Ωσάν τηλεοπτική περσόνα και εσείς, προπαθώντας τα κανάλια να σας αφαιμάξουν κι αυτά τα λίγα μηδενικά που σας έμειναν από την εκμηδένιση, θα λάμψετε για λίγο στα δελτία και ο κόσμος γρήγορα θα σας ξεχάσει. Και το χειρότερο, κανείς δεν θα θυμάται τί είπατε σήμερα, μιλώντας για τον αργό θάνατο της παιδείας τα τελευταία χρόνια...

Επιτρέψτε μου να σας πώ, ότι άδικα επωμίζεστε όλο το βάρος της ευθύνης. Για μένα, άλλοι θα έπρεπε να παραιτηθούν στην θέση σας... Αυτοί που με την στάση τους απαξίωσαν τα πανεπιστήμια και απο χώρους αναζήτησης της ύπαρξης (εστίν) τα μετέτρεψαν σε σούπερ μάρκετ (έχειν, κατέχειν).

Αισθάνεστε την βαρύτητα της ευθύνης γιατί αυτό απορρέει μόνο από τους ανθρώπους που ανέρχονται υψηλότερα πνευματικά. Ακριβώς γιατί έχετε την χωρητικότητα να συλλάβετε το σύστημα, τις συνέπειες, τις προοπτικές και αυτό λοιπόν γεννά την αναπόφευκτη ευθύνη.

Οι υπόλοιποι συνάνθρωποι σας στην πλειοψηφία τους βυθίζονται στην σωκρατική λήθη, ή στην σύγχρονη ηλιθιότητα, ή στα πολυτελή τζακούζια που έχτισαν με το δημόσιο χρήμα της παιδείας...

Εγώ δεν σας γνωρίζω προσωπικά. Αισθάνομαι ωστόσο την ανάγκη να σας ευχαριστήσω. Κι αυτό γιατί με θέση λειτουργού ή χωρίς, άνθρωποι σαν κι εσάς ακόμη υπάρχουν....

Με πολύ σεβασμό στην περίπτωσή σας, σας λέω ότι η μάχη δεν χάνεται επειδή κάποιος λαβώνεται σε αυτήν.... Το έργο σας μιάς θητείας 38 ετών όπως ο ίδιος γράφεται, δεν εκμηδενίζεται σε μιά στιμή βιαιοπραγίας...

Μπορεί να καταστρέψουν και να κάψουν όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου.... Η γνώση όμως και η δίψα για πενυματική αφύπνιση δεν καταστρέφεται γιατί ζεί και θα ζεί μέσα σε κάποιες τελευταίες εναπομείναντες ανήσυχες διάνοιες...

Η Ελλαδίτσα το απέδειξε πλείστες φορές ότι μέσα από τα αποκαϊδια έχει την δύναμη να αναγεννάται....

Ας ευχηθούμε όλοι μαζί να επέλθει ειρήνη ημίν και να καταλάβουμε ότι τα προβλήματα λύνονται με τον διάλογο και την επιχειρηματολογία.

Ελληνικό Πανεπιστήμιο 2009....

Καιρό τώρα δεν άγγιξα το πληκτρολόγιο για να εκφράσω το παραμικρό ψήγμα της σκέψεώς μου...

Οι άνθρωποι συνήθως μιλούν πολύ... και τα κρίνουν όλα. Λες και αυτή η κατάσταση της σιωπής είναι τόσο προβληματική, γιατί εκεί κανείς αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό... Το ίδιο του το περιεχόμενο... Γιατί όταν αυτό λείπει, μιλά κανείς ασταμάτητα, από φόβο να μην ανακαλύψει κανείς την έλλειψη αυτή της ατομικής ιδιοπροσωπίας...

Ελληνικό πανεπιστήμιο και δεινοί καιροί εν έτι 2009.....

Ο κόσμος έχασε πιά το χαμόγελό του. Προτιμά να κάθεται αποσβολωμένος μπροστά στο κουτί και να ενημερώνεται παθητικά για τις εξελίξεις. Δεν μπαίνει πιά ούτε καν στην διαδικασία της ανάλυσης και του προβηματισμού. Γιατί άλλωστε;

Γι' αυτόν τον σκοπό δραστηριοποιούνται οι εκάστοτε ¨φωστήρες¨ της ελληνικής κοινωνίας στα παράθυρα... Καταντήσαμε να θεωρούμε την αντίδραση ταυτόσημη της απάθειας. Ή καλύτερα, την αντίδραση ως αυτοσκοπό χωρίς να έχουμε βρει το περιεχόμενο...

Από τις τελευταίες δυναμικές της κοινωνίας το ελληνικό πανεπιστήμιο... Δραστηριοποίηση στο περιώριο της κοινωνίας. Ένα περιθώριο που άλλοτε σήμαινε τον χώρο εύρευσης πλαγιοτίτλων για τα κοινωνικά ταικτενόμενα... Ανάλυση, ανατροφοδότηση και συμπόρευση...

Σήμερα ένα περιθώριο τόσο άδειο και πομπώδες όσο και η ίδια η επιφάνεια της κοινωνικής ζωής. Ένα κενό που έπαψε να φέρνει τις χαριτωμένες αναμνήσεις ενός δημιουργικού προβληματισμού... Τα μεγαλύτερα τύμπανα πραγματοποιούν και τον δυνατότερο κρότο, όντας άδεια...

Κάποιες γενιές τα τελευταία χρόνια (μαζί τους και η δική μου) έβαλαν το πόδι τους μαζικά στα ελληνικά πανεπιστήμια.... Μπήκαν από κάθε λογής χαραμάδα που υπήρχε. Το πανεπιστήμιο έπαψε να συμβολίζει την πρόοδο και την εξέλιξη της κοινωνίας... Έγινε αντικείμενο μικροπολιτικής σκοπιμότητας με μοναδικό στόχο να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες χιλιάδων γονιών που θέλησαν να προσφέρουν στους βλαστούς τους, ένα καλύτερο αύριο, τόσο πλαστικό και εύκολο όσο τα εξώφυλλα των ψηφιακών δίσκων προσφερόμενων με τις κυριακάτικες εφημερίδες.

Αγγίξαμε τόσες πολλές φορές την λέξη άσυλο, σαν να επρόκειτο για το απόκρυφο αντικείμενο λατρείας μιάς μυστικιστικής τελετής.... Επί χρόνια ολόκληρα, βάλαμε τα τραπεζάκια στις σχολές και ενισχύσαμε την ζώσα νεολαία που πολέμησε για ιδανικά όπως εκδρομές με guest star πρώην παίχτριες ριάλιτι με εξτένσιον.

Κανένας δεν κατάλαβε τί ήταν αυτό το ρημάδι άσυλο τόσα χρόνια. Κι αυτό γιατί ήρθε έτοιμο, σαν την σούπερ πολυσκούπα χωρίς οδηγίες χρήσεως... Και έτσι καταλήξαμε να καθαρίζουμε το πάτωμα με αυτό αντί να καθαρίσουμε τις συνειδήσεις μας... Γιατί ελάχιστα φοιτητόπουλα στα πλαίσια του ασύλου, σηκώθηκαν πρωινή ώρα να κατακεραυνώσουν τους καθηγητές τους που αντί να προάγουν τον παραγωγικό επιστημονικό λόγο, κάνουν πολιτική μέσα στα αμφιθέατρα με τον πιό χυδαίο τρόπο...

Έτσι λοιπόν, στην αναζήτηση περιεχομένου, γεμίσαμε από κενά. Εμείς, η γενιά που πολέμησε τον Αρσένη και έβγαλε τους πιό ανορθόγραφους δασκάλους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης... Γι' αυτό και κάποτε το ξέραμε όλοι ότι θα ερχόταν αυτή η εποχή και δεν κάναμε απολύτως τίποτα να σταματήσουμε αυτήν την κατρακύλα.

Κάποτε επισκεπτόταν κανείς τα αποχωρητήρια και διάβαζε κάπου κάπου έξυπνα στιχάκια... Σήμερα αρκεί οι τοίχοι να είναι κατάμαυροι από τις αδιάλειπτες ρίψεις μολότωφ....

Εγώ, δεν πρεσβεύω καμια καλύτερη αξία που θα μπορούσα να ευαγγελιστώ ότι θα προσέφερα στην κοινωνική πρόοδο και αλλαγή. Γιατί ακόμη και η αλλαγή σταμάτησε να έχει περιεχόμενο.... Τα θέλουμε όλα διαφορετικά αλλά δεν ξέρουμε πώς θα πρέπει να μοιάζουν....

Στον βωμό της κατάκαυσης και της θυσίας, παραθέτω παλαιόν στιχάκιο, γραμμένο με σκούρο μαρκαδόρο στα πλακάκια αποχωρητηρίου της κεντρικής βιβλιοθήκης....

"ΦΑΤΕ Σ****. ΚΕΡΝΑΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ..."

Και για να προλάβω αυτούς που θα το βρούν χυδαίο, καλύτερα να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο της χυδαιότητος, σε μιά κοινωνία που πεθαίνει εξαιτίας της συνεχούς υιοθέτησης γρήγορων αξιών που σβήνουν τόσο γρήγορα όσο μιά μολότωφ στα πεζοδρόμια της πανεπιστημιούπολης...

Η δική μου τηλεόραση....

Βραδυνές ώρες... Το σκοτάδι εξαπλώνεται στην μικρή παγωμένη πόλη....

Κάποιες φορές είναι μία σκέψη βγαλμένη από το κεφάλι που θέλει να ταξιδέψει μακριά στα πέρατα του κόσμου...

Κάποιες άλλες φορές είναι ένα κουβάρι, ένας γλυκός πόθος που ξεδιπλώνεται με όλη του την υπόσταση και θαρρείς προσπαθεί περνώντας από τα μυθικά μονοπάτια του λαβυρίνθου, να συναντήσει το τέρας που βρίσκεται κρυμμένο και καραδοκεί στην ιστορία....

Τι νοσταλγεί περισσότερο κάποιος που λείπει για χρόνια από το σπίτι του; Όταν η καθημερινότητά του συνιστάται από ένα άλλο περιβάλλον σε μια ξένη χώρα, με άλλα ήθη, άλλα επιτρεπτά και ανεπίτρεπτα, μια άκαμπτη γλώσσα παγιδευμένη σε καλούπια, προσπαθώντας να ενσαρκώσει κάθε ιδέα που κατεβάζει ο νους;

Η σκέψη ταξιδεύει και λαχταρά να περπατήσει στα σοκάκια της Ναβαρίνου... να σταματήσει για έναν σύντομο καφέ... να χαζέψει τις βιτρίνες και το στόμα να γευτεί την λιωμένη σοκολάτα από τις πεντανόστιμες κρέπες...

Το μάτι ανυπομονεί ν' αντικρίσει την Καμάρα, απομεινάρι μιας άλλης εποχής που μοιάζει με γέφυρα στο κάποτε με το σήμερα... Γέφυρα νεανικών συναναστροφών, σημείο συνάντησης του κοχλάζοντα παλμού της κοινωνίας... Θα κοιτάξει βιαστικά το ρολόι, θα φέρει άλλον έναν γύρο πάνω κάτω και θα ανεβάσει τον γιακά χώνοντας πάλι τα χέρια στις τσέπες, γιατί ο Βαρδάρης τον χειμώνα αγγίζει αλύπητα τις ευαίσθητες επιδερμίδες...

Ύστερα πάλι θα χαθεί στα σοκάκια της Αριστοτέλους, μεθώντας από τα χίλια μύρια μπαχαρικά και αρώματα... Ταξίδι χωρίς σταματημό με πλοηγό την γεύση και τις αισθήσεις.... Το βλέμμα χάνεται στους πάγκους με τις πολύχρωμες πραμάτιες και δίνει την αίσθηση ότι αναζητά κάτι επίμονα...

Η φωνή του πωλητή, δυνατή και καθάρια θα σε ξυπνήσει και θα θυμηθείς ότι στην ουσία δεν χρειάζεσαι τίποτε κοιτώντας τόσες ώρες κολλημένος στον πάγκο... Τα θες όλα και δεν λαχταράς τίποτε... Σου φτάνει που είσαι εκεί.... Που στο εκεί ορθώνεται μια πόρτα άλλης διάστασης που περιέχει όλο τον κόσμο και τελικά.... κανένα αφού σου δίνει τόση απλωσιά για να βολέψεις τον εαυτό σου... Αυτή η πόλη που σε ανάστησε σε χωρά ολόκληρο και σε δέχεται όπως είσαι...

Τον χειμώνα σε χαϊδεύει με τους ανέμους του βουνού, που σε φιλούν διστακτικά μέσα στην παγωνιά και εσύ κοκκινίζεις στα μάγουλα σαν σχολιαρόπαιδο που ανακαλύπτει το σκίρτημα του πρώτου έρωτα...

Το καλοκαίρι σε αγγίζει όλη η αλμύρα της θάλασσας που διαπνέει κάθε δρόμο και στενοσόκακο και ορκίζεσαι ότι σύντομα θα ξεπεταχτεί μια γοργόνα στην επόμενη γωνιά, για να σου τραγουδήσει και να αποκοιμηθείς στον λήθαργο της ζέστης...

Το κεφάλι παραδίνεται σε όλη αυτή την μαγική σύλληψη στην οποία έχει βυθιστεί ψυχή και σώμα... Το χέρι ψάχνει απεγνωσμένα κάνοντας κλικ δεξιά και αριστερά να δει εικόνες από όλα αυτά που η ψυχή έχει πεθυμήσει... Ο δείκτης του δεξιού χεριού κοντεύει να πάθει αγκύλωση από την συνεχή κατρακύλιση της "ρόδας " που ξεδιπλώνει τις σελίδες στο διαδίκτυο και μαζί... όλο τον κόσμο...

Στην τύχη ανακαλύπτεται μία ιστοσελίδα που υπόσχεται να σε συνδέσει με τα κανάλια της πατρίδας σου... Ζωντανή αναμετάδοση τηλεόρασης και όλα αυτά δωρεάν με ένα κλικ.......

Μοντέρνοι καιροί... Έχεις ξεχάσει την γνώριμη αφή του τηλεκοντρόλ με τα λιγδωμένα λαστιχένια κουμπιά και απολαμβάνεις πια τον καναπέ τα τελευταία χρόνια, υπό την αίσθηση της χαλαρής ανάγνωσης ενός βιβλίου... Σαν μικρόβιο εμβόλιμης αρρώστιας, πολλαπλασιάζεται μέσα σου και να που η επιθυμία γίνεται πια ακατανίκητη... Πολύχρωμα παράθυρα ξεπηδούν στην οθόνη και το μήνυμα σε αφήνει ενήμερο ότι συνδέεσαι...

Η καρδιά πάει να σπάσει από την προσμονή... Πιστεύεις ότι μέσα από αυτό το κανάλι θα βρεις τον χαμένο σου εαυτό... Ότι θα σου δώσει τον χώρο να στεγάσεις καινούριες αισθήσεις και ερεθίσματα του περιβάλλοντός σου, που τόσο πολύ νοσταλγείς τελευταία... Θα σε τροφοδοτήσει με καινούρια τεκταινόμενα και θα ξεφρακάρεις από τις αναμνήσεις δημιουργώντας ένα σήμερα μέσα από αυτό που συμβαίνει τώρα... σ' αυτήν την χώρα που τόσο ευαίσθητα θυμάσαι και τόσες φορές ταξιδεύεις με τον νου...

Σαν κεραυνός ξεπετάγεται μία διαπεραστική φωνή από τα ηχεία... Η εικόνα αργεί να κατέβει ακόμη αλλά συναισθάνεσαι ότι απειλείσαι ξαφνικά... Η μεταλική φωνή ξεδιπλώνεται με την μεγαλύτερη ένταση και ανακαλύπτεις βιαστικά με το χέρι στα ηχεία, πρωτόγνωρες ρυθμίσεις σιγανής αναπαραγωγής που ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι θα χρησιμοποιήσεις... Κυριαρχεί μέσα σου το αίσθημα της προστασίας και του σεβασμού του γείτονα που δεν χρωστά να πλήττεται από την ξαφνική σου πρωτόγνωρη ηχορύπανση....

Έχω συντονιστεί με κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας και προσγειώνομαι στον πλανήτη πολιτικής συζήτησης... Το πάνελ κατάμεστο από ανθρώπους που ξοδεύουν μία αιωνιότητα για να φαίνονται ευπαρουσίαστοι στον φακό... Και κάθε τόσο που αντιλαμβάνονται ότι η κάμερα τους αποθανατίζει σε κοντινό πλάνο, συνωμοτούν με όλες τους τις δυνάμεις για να κρύψουν το κενό της ύπαρξής τους...

Οι γυναίκες παρελαύνουν με ταγιέρ και μαλλιά που κουνιούνται ολόκληρα μαζί με το κεφάλι σε κάθε λεκτική έκρηξη... Άντρες βλοσυροί, καθισμένοι εδώ και εκεί τυλιγμένοι με κουστούμια και γραβάτα να τους πνίγει τον λαιμό, χωρίς να φράζει ουδεμία πρόταση, που ξεστομίζεται με την μεγαλύτερη ένταση απευθείας από το στομάχι...

Νιώθω σαν να έχω εισβάλει στην αρένα του Κολοσαίου και στην πιό περίοπτη θέση του πάνελ ατενίζω με αποβλάκωση και δέος τον παρουσιαστή ως Ιούλιο Καίσαρ... Φορά όλη την στολή του κύρους και της ουδετερότητας που του προσφέρει η τακτική περιπλάνηση σε κάθε κανάλι της Ψαροκώσταινας, με την αδιαμαρτύρητη συναίνεση του μέσου Έλληνα τηλεθεατή.

Το μυαλό έχει φρακάρει μπρος στην παρέλαση των πολύχρωμων τετράγωνων πλαισίων... Κάποιοι βρίσκονται στο στούντιο, άλλοι ξεπετάγονται από ένα παράθυρο σαν ξεχασμένες καρικατούρες και άλλοι στα διαλείμματα φτιάχνουν βιαστικά την γραβάτα τους...

Νιώθω την αδρεναλίνη να κατεβαίνει στο στομάχι μου ενώ το κεφάλι είναι έτοιμο να σπάσει από τις δυνατές φωνές... Καμιά πρόταση που ξεστομίζεται δεν φαίνεται να έχει ουσία... Καμιά πρόταση δεν ολοκληρώνεται χωρίς να συμπλεχτεί με την βίαιη παρέμβαση των συνομιλητών, που διακόπτουν κάνοντας πολλούς και αδιάφορους μονολόγους ντυμένους με το κάλυμμα του διαλόγου, πλέκοντας τις πιο ασυνάρτητες στιχομυθίες...

Και ο Καίσαρ.... παρακολουθεί με την μεγαλύτερη απάθεια σκεπτόμενος την μια ότι δεν πρέπει να τσαλακώσει τον φρεσκοσιδερωμένο πορφυρό χιτώνα του και την άλλη ότι τα μηχανάκια της ακροαματικότητας έχουν πάρει πάλι φωτιά...

Το όλο σκηνικό μοιάζει με πρόβα συμφωνικής ορχήστρας, στην οποία ο μαέστρος - παρουσιαστής έχει πέσει σε λήθαργο και αφήνει τους κακόφωνους μουσικούς της κομπανίας να διαταράσσουν τόσο βίαια την σιωπή....

Όποιος μιλά πιο δυνατά νιώθει ότι εκπέμπει και το μεγαλύτερο κύρος... Και αυτός δε που διακόπτει με την μεγαλύτερη επίδειξη δύναμης, έχει αξιώσεις να βρει τους πιο πιστούς ψηφοφόρους....

Οι άνθρωποι κουβαλάνε ασυναίσθητα μερικές φορές κατάφορα παράξενες παραισθήσεις... Οι λέοντες του πάνελ- Κολοσαίου την αίσθηση ότι κάνουν και λένε κάτι σημαντικό και ότι το χειρότερο.... το φιλοθεάμων κοινό τους παρακολουθεί καρφωμένο στο γυαλί...

Το δάχτυλα ξεγλιστρούν στο πληκτρολόγιο και τερματίζουν το πρόγραμμα που υπόσχεται προβολή των καναλιών της πατρίδας...

Εγώ την ιδιοπροσωπία και το σπίτι μου τα κουβαλώ στην πλάτη μου σαν σαλιγκάρι και δεν χρειάζομαι καμιά τηλεόραση να μου αναστήσει την χαμένη επαφή που η απόσταση μου στερεί...

Όσο υπάρχει νους, θα ταξιδεύω πάλι σε όλα εκείνα τα στενοσόκακα της πόλης μου που με μεγάλωσε και αφουγκράστηκε τον παλμό μου... Παραδομένος στην μέθη του αρώματος των μπαχαρικών και των αρωμάτων της αγοράς... Κι όσο υπάρχει καναπές, θα ξεφυλλίζω τις όμορφες σκέψεις των ποιητών και των συγγραφέων της πατρίδας μου ανακαλύπτοντας πόσο εκφραστική και εύπλαστη μπορεί να είναι η πρώτη γλώσσα που άγγιξαν τα χείλη μου... Την γλώσσα αυτών των φωτισμένων ανθρώπων που παραείναι γυαλιστεροί από μόνοι τους για να προβάλλονται σε ένα τετράγωνο γυαλί....

Εγώ στον δικό μου σκοτεινό τετράγωνο δωμάτιο, δεν διψώ για τα φώτα κανενός γραβατωμένου διανοούμενου... Και εκεί στον καναπέ θα με πάρει πάλι ο ύπνος με το βιβλίο στο στήθος και το χαμόγελο στα χείλη που μια καινούρια μέρα ξεκινά...

Η δική μου μέρα... φτιαγμένη από λιθάρια χωμάτινα μα τόσο αληθινά χωρίς την παραμικρή παρενόχληση αντανάκλασης κανενός απαστράπτοντος γυαλιού....

Η δική μου τηλεόραση.... με τα περισσότερα κανάλια και την μικρότερη εμβέλεια από ποτέ.... με παρουσιαστή και εμπομπή την ίδια..... την ζωή...

"Safe mode"

Ηλιόλουστη μέρα σήμερα...


Παραμέρισα τις κουρτίνες στην άκρη και άφησα τις αχτίδες να διεισδύσουν το θολό τζάμι και να αγγίξουν διαδοχικά τα αντικείμενα του δωματίου μου...


Περίμενα τόσο καιρό μια τέτοια μέρα... Η καρδιά μου νότισε από την συνεχή βροχή, την συννεφιά και τις απαλές νιφάδες του χιονιού... Θαρρείς να είχα τώρα παρά ποτέ την ανάγκη να αναπνεύσω και να βγάλω την ψυχή μου έξω με μανταλάκια για να στεγνώσει στον ήλιο του απομεσήμερου...

Την ίδια ανάγκη φαίνεται να έχουν και οι περαστικοί στον δρόμο... Το μάτι τους κοιτά από το παράθυρο να πηγαινοέρχονται βιαστικοί χαζεύοντας τις βιτρίνες και άλλοτε πάλι, παλεύοντας στο γωνιακό καφέ της γειτονιάς για μια θέση στον ήλιο... Φορούν ακόμη τα βαριά παλτό και τις πατατούκες, αλλά το κασκόλ έχει χαλαρώσει ελαφρά στον λαιμό και ο γιακάς έχει κατέβει να συναντήσει τους ώμους...

Το μάτι κοιτά αλλά δεν εστιάζει πουθενά συγκεκριμένα... Αρκείται στο να διαπερνά το θολό τζάμι και να χάνεται μέσα στο πλήθος... Η επιθυμία αναγεννιέται να βρεθεί η ύπαρξη αυτή ανάμεσά τους... Μα δεν θέλει... Επιμένει να κάθεται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και να αραδιάζει σκόρπιες σκέψεις ακολουθώντας τον κυνηγητό του κέρσορα που αναβοσβήνει...

Αυτός ο σιχαμένος υπολογιστής κολλάει μια ζωή... Αν διανοηθώ να ανοίξω περισσότερα από 2 παράθυρα ταυτοχρόνως, παγώνει και παραμένει ακίνητος... Και έτσι δεν έχω πού να προσηλώσω το βλέμμα μου. Στο κλειστό παράθυρο του δωματίου, με θέα την ζωή ή στα ανοιχτά κολλημένα παράθυρα του υπολογιστή, με θέα τον κόσμο... Κανένα παράθυρο για εμένα... Και ύστερα μου ζητά επιτακτικά την επανεκκίνηση Απέχω μόνο ένα κλικ από το πολυπόθητο...

Και όλα για μια στιγμής χάνονται.... Η οθόνη μαυρίζει και όλα ξαναξεκινούν από την αρχή... Πολύχρωμα φωτάκια και ένα σωρό τίτλοι και υπότιτλοι ανάβουν και σβήνουν.. Και αυτό μου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι το ίδιο μπορώ να κάνω και με το παράθυρό της κάμαρής μου. Αλλά δεν γίνεται... Και έτσι αποθέτω όλες τις ελπίδες σε αυτήν την οθόνη...

Εκεί έρχεται το ζητούμενο.... Η προηγούμενη διαδικασία τερματισμού δεν επιτελέσθη ομαλά και τώρα καλούμαι για επανεκκίνηση σε ασφαλή λειτουργία... Ένα λεπτό.....

Με αυτήν την πρόταση νιώθω να συγκρούεται όλο μου το είναι.... Τι θα πει "ασφαλής λειτουργία" ; Τα φωτάκια και τα λαμπάκια βρίσκονται τώρα στο κεφάλι μου και αναβοσβήνουν όλα μαζί σχηματίζοντας φορτισμένη πανδαισία....

Ένα όραμα ξεπηδά μέσα από το μυαλό και καθρεπτίζεται ολοένα και περισσότερο στο βλέμμα... Και τα μάτια σαν μικροκάμερες προβάλλουν αυτήν την οπτασία στην κατάμαυρη ηλεκτρική οθόνη...

Ένας άντρας σαραντάρης ξεδιπλωμένος επάνω στον καναπέ του σπιτιού του... Ώρα απομεσήμερου και το τηλεκοντρόλ στο χέρι... Τα κουμπιά του ασφυκτικού πουκαμίσου λένε να πεταχτούν από το καλογεμισμένο στομάχι και να πυροβολήσουν την οθόνη της τηλεόρασης... Τα μαλλιά αχτένιστα απλώνονται στο κούτελο και θαρρείς σαν μικρές κεραίες λειτουργούν ως απολήξεις του ιδρώτα στο ρυτιδιασμένο μέτωπο.

Η "ασφαλής λειτουργία" δεν είναι τελικά και τόσο "ασφαλής" ...

Παραμονεύει ο κίνδυνος της επιδρομής της συζύγου στο σαλόνι κάθε στιγμή... Η άλλοτε τόσο αγαπημένη και λατρεμένη, με τα μαλλιά τυλιγμένα ως τα πιο ευλαβικά εδέσματα σε ρολό, και με την ρόμπα ριγμένη στο στρογγυλεμένο σώμα, θα μπουκάρει για να αλλάξει κανάλι, επειδή δεν νοείται να χάσει την ενημερωτική εκπομπή κοινωνικού περιεχομένου του Χ.

Τα βλαστάρια φέρνουν γύρες στον διάδρομο του σπιτιού ξεφωνίζοντας και μαλώνοντας μεταξύ τους... Θα έπρεπε τέτοια ώρα να είναι στο δωμάτιό τους και να μελετούν τα μαθήματα της επομένης ημέρας. Τα προηγούμενα παιχνίδια που είδαν στην διαφήμιση είναι αραδιασμένα στο πάτωμα και τις συσκευασίες τους με τις φουσκάλες, τις είχε μέχρι χτες στα χέρια προσπαθώντας να εξουδετερώσει την αμηχανία του... Το ξέρω ότι θα του ζητήσουν πάλι το καινούριο παιχνίδι που είδαν στην διαφήμιση του καναλιού Ψ.

Και να που κόλλησε τις δόσεις του αυτοκινήτου με μαγνητάκι στο ψυγείο, για να αποθαρρύνεται κάθε φορά που πλησιάζει την πόρτα και το χέρι λαχταρά να την ανοίξει... Μαζί με αυτές, άλλες 3 - 4 επιστολές νταβατζήδων κι αυτές με μαγνητάκι για να τις καμαρώνει που όλες τελειώνουν "με φιλικούς χαιρετισμούς" και να κοιτά το ταβάνι βυθίζοντας το χέρι στην άδεια τσέπη επειδή δεν μπορεί να χαιρετίσει και εκείνος φιλικά...

Πάνω στον πάγκο της κουζίνας, αραδιασμένα τα πρόσφατα αποχτήματα της αστικής του ευδαιμονίας.... Ένας ατμομάγειρας που υπόσχεται να τον κάνει στυλάκι, ένας σούπερ αποχυμωτής, μία φριτέζα που την σκεπάζει ευλαβικά με πετσετάκι, για να μην αποκαλύψει τις πραγματικές του διατροφικές συνήθειες...

Φαντάζουν όλα τόσο ασφαλή και πραγματικά λειτουργούν....

Η μεγαλύτερη όαση έρχεται με την σκέψη της ασφάλειας των 700 ευρώ. Δεν είναι ούτε πολλά ούτε και λίγα. Όταν ήταν φοιτητής, τα 400 ευρώ τον μήνα έφταναν και περίσσευαν. Η τσέπη άδεια και το κεφάλι γεμάτο από όνειρα και ιδανικά... Πού πήγαν όλα αυτά;

Τώρα τα 700 ευρώ φαντάζουν λίγα γιατί ο μπατζανάκης της Ψ της κουμπάρας παίρνει 1200 ευρώ και δουλεύει λιγότερο από εκείνον... Γιατί στον πάγκο της κουζίνας του λιάζονται περισσότερες συσκευές.... Και γιατί τα πουκάμισα τα ξέχασε εντελώς επειδή δεν ράβονται πλέον σε μέγεθος μεγαλύτερο του ΧΧΧL....

............Σαν ηλεκτροπληξία με χτυπά το κουδούνισμα του τηλεφώνου... Μπαίνει από τις τρύπες των αυτιών μου, κυριεύει όλο μου το είναι, φτάνει μέχρι τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών και ξαναβρίσκει πάλι τον δρόμο της εξόδου...

Το όραμα ξεφουσκώνει και το βλέμμα ξαφνικά ξεπαγώνει και εστιάζει στην οθόνη του υπολογιστή... Η εικόνα μου αφήνει μια πικρή αίσθηση στο στόμα, σαν την γεύση φτηνοφτιαγμένου καφέ σε μνημόσυνο από εργολάβο γραφείου κηδειών...

Εγώ δεν κυνήγησα ποτέ την ασφαλή λειτουργία... Ο υπολογιστής μου κλείνει πια 10 χρόνια και δεν θέλησα να τον αλλάξω... Είναι εργαλείο υποταγμένο στην δημιουργική μου ενέργεια και όσο το κεφάλι είναι γεμάτο, θα λειτουργεί και αυτός.... αργά αλλά παραγωγικά....

Δεν ελπίζω να αλλάξω την ζωή μου ούτε με τα 1200 ούτε με τα 700 ούτε με τα λιγότερα που παίρνω σήμερα... Μου φτάνει να ξέρω ότι κάπου σε κάποια γωνιά της γης με αγαπούν και με σκέφτονται....

Είναι αρκετό να ξέρω ότι οι άνθρωποι που μου χαμογελούν, βλέπουν στο πρόσωπό μου την ομορφιά του να αγαπά κάποιος αυτό που κάνει... Και να τα δίνει όλα χωρίς να κρατά τίποτε για τον εαυτό του...

Παλεύω να δώσω την αγάπη μου σε αυτούς που την αξίζουν και σε αυτούς που όχι, γιατί είναι για να μοιράζεται και όχι για να κρατιέται σε σεντούκι. Και αν πολλές φορές θυμώνω, είναι γιατί και εγώ χρειάζεται να κρατώ πολλά παράθυρα και πολλές πόρτες ανοιχτές και καμιά φορά κουράζομαι... Και άμα κάθομαι και στο ρεύμα... θα πάθω καμιά ψύξη....

Με απογοητεύει να ακούω γύρω μου ανθρώπους που δεν προκαλούν την μοίρα τους... Κι αυτό γιατί η ευτυχία λείπει από τα πρόσωπά τους και δεν ξέρουν τι τους λείπει... Ίσως τελικά αυτή η¨ασφαλής λειτουργία¨να τους βυθίζει στην μετριότητα και την αποβλάκωση...

Πώς είναι να περπατάς βδομάδες ολόκληρες με 1 ευρώ στην τσέπη και να κ0κκινίζεις ακόμη σαν σχολιαρόπαιδο, επειδή ο έρωτάς σου σε φιλά στα χείλη και αναψοκοκκινίζεις από ευχαρίστηση...

Πώς έζησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας... Με τα μισά των μισών από όσα έχουμε σήμερα και έμαθαν να αγαπούν τον εαυτό τους, τον κόσμο και τους ανθρώπους... Και δεν είχαν ποτέ την σιγουριά της "ασφαλής λειτουργίας" αλλά ένα κεφάλι γεμάτο ιστορίες για πολέμους, πολιτεύματα που άλλαζαν σε μια νύχτα και την συνεχή πείνα. Και τους βλέπεις σήμερα να χαμογελούν γεμάτοι περηφάνεια που πάλεψαν με την μοίρα και έκαναν την ζωή τους όμορφη...

Με τα πολλά που είπα και την αφαιρετική μου διάθεση, ξέχασα το τηλέφωνο... Θα πρέπει να προλάβω να το σηκώσω....

Η φίλη μου θα είναι... Σχεδίαζα να την επισκεφτώ το βράδυ και μου έταξε πως θα μαγείρευε κάτι νόστιμο. Εχτές είχε μερεμέτια στο σπίτι και ο μπάρμπα Μήτσος ξέχασε το μέτρο του κάτω από τον νεροχύτη της κουζίνας... Θα το δανειστώ για λίγο γιατί ο δικό μου πάνε πια πολλά φεγγάρια που το είδα τελευταία φορά στο βαλιτσάκι με τα εργαλεία...

Πρέπει να υπολογίσω τις διαστάσεις γιατί αποφάσισα ότι αύριο θα πάω να αγοράσω μια καινούρια βαλίτσα...

Η ασφαλής λειτουργία πέθανε από τότε που γεννήθηκε ο κόσμος.... με την έκρηξη του κουτιού της Πανδώρας... Και εγώ, ψάχνω σαν αποχαυνωμένος να συμβιβάσω 3 και 4 παράθυρα ανοιχτά ταυτοχρόνως, χωρίς να κολλά η ζωή...

Με το δάχτυλο στο μπουτόν να κάνει κλικ οποιαδήποτε στιγμή για επανεκκίνηση....

Αποθήκευση των δεδομένων σας....

Tώρα μπορείτε να κλείσετε τον υπολογιστή σας με ασφάλεια....

Η συνδιαλλαγή με την πραγματικότητα

Τρίτη πρωϊ...

Προσπάθησα να αψηφήσω το πολικό ψύχος και πετάρισα κατά την πόλη...

Σε λίγα λεπτά μπορούσα να αντικρίσω την κίνηση γύρω από την αγορά. Άνθρωποι ντυμένοι σαν κρεμμύδια πηγαινοέρχονταν δεξιά και αριστερά... Κάπου κάπου κάθονταν μέσα στην μέση του δρόμου περήφανα, ανοίγοντας τις σακούλες τους για να καμαρώσουν τα αποκτήματα τους , τα κοίταζαν με ένα εξερευνητικό βλέμμα, για να τα βάλουν πάλι μέσα στις πολύχρωμες συσκευασίες και να τραβήξουν βιαστικά για τον επόμενο καταναλωτικό σταθμό...

Δεν ξέρω γιατί τους παρατηρούσα. Το στομάχι μου γουργούριζε και ένιωθα όλη αυτή η κρύα ατμόσφαιρα του χειμωνιάτικου πρωϊνού να αγκαλιάζει το σώμα μου.... Ένιωθα πως τα φτερά μου μόλις που με κρατούσαν πλέον στον αέρα.... μικρές δροσοσταλίδες νερού κρέμονταν από τα πούπουλά μου σαν τα πιο πολύτιμα στολίδια...

Είχα τσιμπολογήσει κάτι ψίχουλα εχτές το βράδυ από ένα κουλουράκι που βρήκα στον δρόμο.... Φαντάζομαι ότι κάποιο πιτσιρίκι προσπάθησε να υπακούσει στις επίμονες παραινέσεις της μητέρας του αλλά... το νόστιμο έδεσμα του έπεσε από τα χέρια και κατέληξε στο ψυχρό ασφαλτόστρωμα!!

Τέτοια καλά δεν συμβαίνουν δυστυχώς κάθε μέρα...

Το πλακόστρωτο της ψυχρής πόλης φάνταζε σαν χαλί που ξεδιπλωνόταν νωχελικά μπρος στα αδηφάγα μάτια μου σε αυτήν την πρωϊνή πτήση... Έπρεπε οπωσδήποτε να βρω κάτι να τσιμπολογήσω σήμερα...

Με αυτήν την σκέψη, προσγειώθηκα στο συντριβάνι της πόλης... Προσφιλής σταθμός τα καλοκαίρια για μικρές δροσιστικές στάσεις... Μα τώρα τον χειμώνα το νερό ήταν γυαλιστερό σαν γυαλί και μπορούσα να καθρεπτίσω τον εαυτό μου στην επιφάνειά του....

Το ήξερα ότι τέτοιο καιρό δεν θα βρω τροφή εκεί. Η πηγή δεν ανάβλυζε πιά νερό παρά έμενε παραδομένη στις ψυχρές μάζες που κατέκλυζαν την πόλη και έκαναν το νερό να λάμπει σαν διαμάντι...

Η εικόνα μιας γνώριμης παρουσίας μου κίνησε το ενδιαφέρον. Μπροστά μου είχα ένα πτηνό όμοιο σαν και του λόγου μου... Τον πλησίασα προσεκτικά γιατί φαινόταν ήρεμος και δεν ήθελα να διαταράξω την αυτοσυγκέντρωση του..

<<Έι... πσςςς>> του ψιθύρισα... <<Είμαι το περιστέρι που συχνάζω στο δημαρχείο της πόλης... Πεινάω πολύ σήμερα και βάλθηκα να οργώσω την πόλη μπας και βρώ κάτι να γεμίσω το στομάχι μου>>...

-Δεν μου απάντησε-

<<Θα κρυώνει πολύ και θα πεινάει>> μονολόγησα... Γι' αυτό προσπάθησα να του ξετυλίξω λίγες ακόμη λεπτομέρειες της απλοϊκής μου ταυτότητας...

<<Εγώ είμαι που κουτσουλάω το άγαλμα μπροστά στο δημαρχείο το καλοκαίρι>>... Εγώ είμαι που τσακώθηκα με τις δεκαοχτούρες που συχνάζουν στην αγορά... Μου έκλεβαν το φαγητό και δεν θα το άφηνα ατιμώρητο>>...

Το πουλί στεκόταν εκεί ακίνητο και αμίλητο, πιο κρύο και από το κρυσταλλένιο νερό της πηγής... Μήτε φαινόταν να ακούει την πρωϊνή μου εξομολόγηση, μήτε φαινόταν να έχει διάθεση να συμμετάσχει στην κουβέντα...

<<Τί παράξενο πράγμα>>...σκέφτηκα.

Μοιάζεις ακριβώς με τα αντικείμενα που οι άνθρωποι βγάζουν από τις σακούλες τους και όλο καμάρι τα κοιτούν αχόρταγα γεμάτοι περηφάνια.. Πόσες φορές και αν δεν πίστεψαν ότι έχουν ολόκληρο τον κόσμο σε μια πλαστική σακούλα και ύστερα αυτή φαντάζει την επόμενη ημέρα τόσο άδεια που έχουν ανάγκη να την ξαναγεμίσουν...

Πόσες φορές και αν δεν ζήλεψα τις υπάρξεις εκείνες που μπρος στην τόση μεγάλη ευφορία της γεμάτης σακούλας, βυθίζονται στον καναπέ κρατώντας σφιχτά το τηλεκοντρόλ στο χέρι... Έχουν προσδεθεί στην θέση που προσφέρει ο αυτόματος πιλότος της υλικής ευδαιμονίας και δεν χρειάζεται πια να γεμίσουν μήτε το ψυγείο τους, μήτε το κεφάλι τους, μήτε την πλαστική σακούλα....

Τί είναι πραγματικότητα? Και ακόμη και αν είναι φτιαγμένη από τα υλικά που μπορούν να αγγίξουν οι άνθρωποι, επιδέχεται περιτύλιγμα και μεταφορά σε πλαστική σακούλα? Αν μπορείς να μεταθέτεις όλες τις έγνοιες για το αύριο, έχεις φτιάξει ήδη την δική σου πραγματικότητα... Ένα μάτσο πράγματα που πρέπει να τα αντιμετωπίσεις σήμερα και εσύ επιμένεις να τα περιχώνεις στην πλαστική σακούλα και να τα αποθηκεύεις στο ντουλάπι του αύριο...

Αυτό το ονομάζεις στωικότητα και νηφαλιότητα.... μια μετρημένη πτήση πάνω από την πόλη...

Μπορείς να αγνοείς τα λερωμένα πιάτα στον νεροχύτη που διηγούνται χρονολογικά την διατροφική σου δραστηριότητα... Μπορείς να ξεχάσεις τους λογαριασμούς που κρεμάς με μαγνητάκι στο ψυγείο και να σταματήσεις να σηκώνεις το τηλέφωνο στον κάθε τύπο με γραβάτα, που επιμένει να σε προικίσει με την τελευταία λέξη του πλαστικού χρήματος...

Έχεις κάθε δικαίωμα να παραιτηθείς από την ανακύκληση του χρόνου και να ελπίζεις να τα φέρει η ζωή όλα όπως έχουν... Γύρω από φεγγάρια και χειμώνες χωρίς την δική σου παρέμβαση.... Αυτή η παθητικότητα άρχισε να μου αρέσει ως ιδέα...

Εγώ τελικά που οργώνω κάθε μέρα ολόκληρη την πόλη για να βρώ μερικούς σπόρους, πάσχω από το σύνδρομο του ξεπακεταρίσματος... Μου αρέσει να αδειάζω τα πράγματα στο τραπέζι και να θέλω να τους βρω μια θέση στο σήμερα... Με απασχολούν ίσως περισσότερα από όσα μπορούν να χωρέσουν στο ντουλάπι μου... Σου ορκίζομαι όμως ότι η πείνα δεν άγγιξε ποτέ την ψυχή μου... Το κεφάλι μου μένει γεμάτο σκέψεις και η καρδιά μου ξεχειλίζει από αγάπη, που νιώθω ότι θέλω να ανταποδώσω σε εκείνους που μου την προσφέρουν απλόχερα...

Η δική μου πραγματικότητα είναι πραγματική... Όχι σαν και εσένα... χαζοπούλι... Σε κατάλαβα!!... Είσαι φτιαγμένο από μέταλλο και στέκεις άγρυπνος φρουρός στο συντριβάνι της πόλης, έτοιμος να αποθαρρύνεις καθέναν που πλησιάζει για να χαρεί την ομορφιά του κρυσταλλένιου νερού. Είσαι ένα αισχρό κατασκεύασμα των ανθρώπων που αρέσκονται να σε βλέπουν από το παράθυρό τους... Γιατί ποτέ δεν θα τολμούσαν να σε αντίκρίσουν αφήνοντας την ασφάλεια των 4 τοίχων του σπιτιού τους...

Με όλα αυτά πείνασα... Μακάρι να είχες αφτιά να ακούσεις το γουργουρητό και τις στιχομυθίες της μικρής μου κοιλιάς. Ίσως και μετά από μερικούς αιώνες να υπάρχεις ακόμη εδώ όταν εγώ θα έχω σβήσει.... Φρακαρισμένος στην ομορφιά και την ακινησία του ψεύτικου που περηφανεύεται την ενσάρκωση της πραγματικότητας...

Εγώ όμως να το ξέρεις.... Είμαι πραγματικό περιστέρι.... Ελεύθερο να κυνηγά τις λιχουδιές στους δρόμους της πόλης... Νηστικό γιατί ξέρω τί μου λείπει σήμερα από το στομάχι και χορτάτο γιατί το έχω ήδη ονειρευτεί και πιστεύω ότι θα το βρώ σήμερα στο κρύο πλακόστρωτο...

<<Έχε γειά>> του είπα και ξανάνοιξα τα φτερά μου για να επισκεφτώ την διπλανή πολύβουη αγορά....

Μερικές φορές οι άνθρωποι ρίχνουν κατά λάθος νόστιμα πράγματα από τις σακούλες τους... Αυτό που εσύ το λές πραγματικότητα και το παραχώνεις στην σακούλα.... εγώ το λέω αποβλάκωση και το τρώω για πρωινό επειδή σου πέφτει στο διάβα...

Πέταξα όσο πιό μακριά μπορούσα....

Δεν είχα άλλες δυνάμεις για να σκεφτώ τον μονόλογό μου με το σιδερένιο περιστέρι....

Άνοιξα τα φτερά και ξεχύθηκα στο πρωϊνό αιθέρα...

Το σιδερένιο περιστέρι φάνταζε πιά μακρινή ανάμνηση....