Βραδυνές ώρες... Το σκοτάδι εξαπλώνεται στην μικρή παγωμένη πόλη....
Κάποιες φορές είναι μία σκέψη βγαλμένη από το κεφάλι που θέλει να ταξιδέψει μακριά στα πέρατα του κόσμου...
Κάποιες άλλες φορές είναι ένα κουβάρι, ένας γλυκός πόθος που ξεδιπλώνεται με όλη του την υπόσταση και θαρρείς προσπαθεί περνώντας από τα μυθικά μονοπάτια του λαβυρίνθου, να συναντήσει το τέρας που βρίσκεται κρυμμένο και καραδοκεί στην ιστορία....
Τι νοσταλγεί περισσότερο κάποιος που λείπει για χρόνια από το σπίτι του; Όταν η καθημερινότητά του συνιστάται από ένα άλλο περιβάλλον σε μια ξένη χώρα, με άλλα ήθη, άλλα επιτρεπτά και ανεπίτρεπτα, μια άκαμπτη γλώσσα παγιδευμένη σε καλούπια, προσπαθώντας να ενσαρκώσει κάθε ιδέα που κατεβάζει ο νους;
Η σκέψη ταξιδεύει και λαχταρά να περπατήσει στα σοκάκια της Ναβαρίνου... να σταματήσει για έναν σύντομο καφέ... να χαζέψει τις βιτρίνες και το στόμα να γευτεί την λιωμένη σοκολάτα από τις πεντανόστιμες κρέπες...
Το μάτι ανυπομονεί ν' αντικρίσει την Καμάρα, απομεινάρι μιας άλλης εποχής που μοιάζει με γέφυρα στο κάποτε με το σήμερα... Γέφυρα νεανικών συναναστροφών, σημείο συνάντησης του κοχλάζοντα παλμού της κοινωνίας... Θα κοιτάξει βιαστικά το ρολόι, θα φέρει άλλον έναν γύρο πάνω κάτω και θα ανεβάσει τον γιακά χώνοντας πάλι τα χέρια στις τσέπες, γιατί ο Βαρδάρης τον χειμώνα αγγίζει αλύπητα τις ευαίσθητες επιδερμίδες...
Ύστερα πάλι θα χαθεί στα σοκάκια της Αριστοτέλους, μεθώντας από τα χίλια μύρια μπαχαρικά και αρώματα... Ταξίδι χωρίς σταματημό με πλοηγό την γεύση και τις αισθήσεις.... Το βλέμμα χάνεται στους πάγκους με τις πολύχρωμες πραμάτιες και δίνει την αίσθηση ότι αναζητά κάτι επίμονα...
Η φωνή του πωλητή, δυνατή και καθάρια θα σε ξυπνήσει και θα θυμηθείς ότι στην ουσία δεν χρειάζεσαι τίποτε κοιτώντας τόσες ώρες κολλημένος στον πάγκο... Τα θες όλα και δεν λαχταράς τίποτε... Σου φτάνει που είσαι εκεί.... Που στο εκεί ορθώνεται μια πόρτα άλλης διάστασης που περιέχει όλο τον κόσμο και τελικά.... κανένα αφού σου δίνει τόση απλωσιά για να βολέψεις τον εαυτό σου... Αυτή η πόλη που σε ανάστησε σε χωρά ολόκληρο και σε δέχεται όπως είσαι...
Τον χειμώνα σε χαϊδεύει με τους ανέμους του βουνού, που σε φιλούν διστακτικά μέσα στην παγωνιά και εσύ κοκκινίζεις στα μάγουλα σαν σχολιαρόπαιδο που ανακαλύπτει το σκίρτημα του πρώτου έρωτα...
Το καλοκαίρι σε αγγίζει όλη η αλμύρα της θάλασσας που διαπνέει κάθε δρόμο και στενοσόκακο και ορκίζεσαι ότι σύντομα θα ξεπεταχτεί μια γοργόνα στην επόμενη γωνιά, για να σου τραγουδήσει και να αποκοιμηθείς στον λήθαργο της ζέστης...
Το κεφάλι παραδίνεται σε όλη αυτή την μαγική σύλληψη στην οποία έχει βυθιστεί ψυχή και σώμα... Το χέρι ψάχνει απεγνωσμένα κάνοντας κλικ δεξιά και αριστερά να δει εικόνες από όλα αυτά που η ψυχή έχει πεθυμήσει... Ο δείκτης του δεξιού χεριού κοντεύει να πάθει αγκύλωση από την συνεχή κατρακύλιση της "ρόδας " που ξεδιπλώνει τις σελίδες στο διαδίκτυο και μαζί... όλο τον κόσμο...
Στην τύχη ανακαλύπτεται μία ιστοσελίδα που υπόσχεται να σε συνδέσει με τα κανάλια της πατρίδας σου... Ζωντανή αναμετάδοση τηλεόρασης και όλα αυτά δωρεάν με ένα κλικ.......
Μοντέρνοι καιροί... Έχεις ξεχάσει την γνώριμη αφή του τηλεκοντρόλ με τα λιγδωμένα λαστιχένια κουμπιά και απολαμβάνεις πια τον καναπέ τα τελευταία χρόνια, υπό την αίσθηση της χαλαρής ανάγνωσης ενός βιβλίου... Σαν μικρόβιο εμβόλιμης αρρώστιας, πολλαπλασιάζεται μέσα σου και να που η επιθυμία γίνεται πια ακατανίκητη... Πολύχρωμα παράθυρα ξεπηδούν στην οθόνη και το μήνυμα σε αφήνει ενήμερο ότι συνδέεσαι...
Η καρδιά πάει να σπάσει από την προσμονή... Πιστεύεις ότι μέσα από αυτό το κανάλι θα βρεις τον χαμένο σου εαυτό... Ότι θα σου δώσει τον χώρο να στεγάσεις καινούριες αισθήσεις και ερεθίσματα του περιβάλλοντός σου, που τόσο πολύ νοσταλγείς τελευταία... Θα σε τροφοδοτήσει με καινούρια τεκταινόμενα και θα ξεφρακάρεις από τις αναμνήσεις δημιουργώντας ένα σήμερα μέσα από αυτό που συμβαίνει τώρα... σ' αυτήν την χώρα που τόσο ευαίσθητα θυμάσαι και τόσες φορές ταξιδεύεις με τον νου...
Σαν κεραυνός ξεπετάγεται μία διαπεραστική φωνή από τα ηχεία... Η εικόνα αργεί να κατέβει ακόμη αλλά συναισθάνεσαι ότι απειλείσαι ξαφνικά... Η μεταλική φωνή ξεδιπλώνεται με την μεγαλύτερη ένταση και ανακαλύπτεις βιαστικά με το χέρι στα ηχεία, πρωτόγνωρες ρυθμίσεις σιγανής αναπαραγωγής που ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι θα χρησιμοποιήσεις... Κυριαρχεί μέσα σου το αίσθημα της προστασίας και του σεβασμού του γείτονα που δεν χρωστά να πλήττεται από την ξαφνική σου πρωτόγνωρη ηχορύπανση....
Έχω συντονιστεί με κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας και προσγειώνομαι στον πλανήτη πολιτικής συζήτησης... Το πάνελ κατάμεστο από ανθρώπους που ξοδεύουν μία αιωνιότητα για να φαίνονται ευπαρουσίαστοι στον φακό... Και κάθε τόσο που αντιλαμβάνονται ότι η κάμερα τους αποθανατίζει σε κοντινό πλάνο, συνωμοτούν με όλες τους τις δυνάμεις για να κρύψουν το κενό της ύπαρξής τους...
Οι γυναίκες παρελαύνουν με ταγιέρ και μαλλιά που κουνιούνται ολόκληρα μαζί με το κεφάλι σε κάθε λεκτική έκρηξη... Άντρες βλοσυροί, καθισμένοι εδώ και εκεί τυλιγμένοι με κουστούμια και γραβάτα να τους πνίγει τον λαιμό, χωρίς να φράζει ουδεμία πρόταση, που ξεστομίζεται με την μεγαλύτερη ένταση απευθείας από το στομάχι...
Νιώθω σαν να έχω εισβάλει στην αρένα του Κολοσαίου και στην πιό περίοπτη θέση του πάνελ ατενίζω με αποβλάκωση και δέος τον παρουσιαστή ως Ιούλιο Καίσαρ... Φορά όλη την στολή του κύρους και της ουδετερότητας που του προσφέρει η τακτική περιπλάνηση σε κάθε κανάλι της Ψαροκώσταινας, με την αδιαμαρτύρητη συναίνεση του μέσου Έλληνα τηλεθεατή.
Το μυαλό έχει φρακάρει μπρος στην παρέλαση των πολύχρωμων τετράγωνων πλαισίων... Κάποιοι βρίσκονται στο στούντιο, άλλοι ξεπετάγονται από ένα παράθυρο σαν ξεχασμένες καρικατούρες και άλλοι στα διαλείμματα φτιάχνουν βιαστικά την γραβάτα τους...
Νιώθω την αδρεναλίνη να κατεβαίνει στο στομάχι μου ενώ το κεφάλι είναι έτοιμο να σπάσει από τις δυνατές φωνές... Καμιά πρόταση που ξεστομίζεται δεν φαίνεται να έχει ουσία... Καμιά πρόταση δεν ολοκληρώνεται χωρίς να συμπλεχτεί με την βίαιη παρέμβαση των συνομιλητών, που διακόπτουν κάνοντας πολλούς και αδιάφορους μονολόγους ντυμένους με το κάλυμμα του διαλόγου, πλέκοντας τις πιο ασυνάρτητες στιχομυθίες...
Και ο Καίσαρ.... παρακολουθεί με την μεγαλύτερη απάθεια σκεπτόμενος την μια ότι δεν πρέπει να τσαλακώσει τον φρεσκοσιδερωμένο πορφυρό χιτώνα του και την άλλη ότι τα μηχανάκια της ακροαματικότητας έχουν πάρει πάλι φωτιά...
Το όλο σκηνικό μοιάζει με πρόβα συμφωνικής ορχήστρας, στην οποία ο μαέστρος - παρουσιαστής έχει πέσει σε λήθαργο και αφήνει τους κακόφωνους μουσικούς της κομπανίας να διαταράσσουν τόσο βίαια την σιωπή....
Όποιος μιλά πιο δυνατά νιώθει ότι εκπέμπει και το μεγαλύτερο κύρος... Και αυτός δε που διακόπτει με την μεγαλύτερη επίδειξη δύναμης, έχει αξιώσεις να βρει τους πιο πιστούς ψηφοφόρους....
Οι άνθρωποι κουβαλάνε ασυναίσθητα μερικές φορές κατάφορα παράξενες παραισθήσεις... Οι λέοντες του πάνελ- Κολοσαίου την αίσθηση ότι κάνουν και λένε κάτι σημαντικό και ότι το χειρότερο.... το φιλοθεάμων κοινό τους παρακολουθεί καρφωμένο στο γυαλί...
Το δάχτυλα ξεγλιστρούν στο πληκτρολόγιο και τερματίζουν το πρόγραμμα που υπόσχεται προβολή των καναλιών της πατρίδας...
Εγώ την ιδιοπροσωπία και το σπίτι μου τα κουβαλώ στην πλάτη μου σαν σαλιγκάρι και δεν χρειάζομαι καμιά τηλεόραση να μου αναστήσει την χαμένη επαφή που η απόσταση μου στερεί...
Όσο υπάρχει νους, θα ταξιδεύω πάλι σε όλα εκείνα τα στενοσόκακα της πόλης μου που με μεγάλωσε και αφουγκράστηκε τον παλμό μου... Παραδομένος στην μέθη του αρώματος των μπαχαρικών και των αρωμάτων της αγοράς... Κι όσο υπάρχει καναπές, θα ξεφυλλίζω τις όμορφες σκέψεις των ποιητών και των συγγραφέων της πατρίδας μου ανακαλύπτοντας πόσο εκφραστική και εύπλαστη μπορεί να είναι η πρώτη γλώσσα που άγγιξαν τα χείλη μου... Την γλώσσα αυτών των φωτισμένων ανθρώπων που παραείναι γυαλιστεροί από μόνοι τους για να προβάλλονται σε ένα τετράγωνο γυαλί....
Εγώ στον δικό μου σκοτεινό τετράγωνο δωμάτιο, δεν διψώ για τα φώτα κανενός γραβατωμένου διανοούμενου... Και εκεί στον καναπέ θα με πάρει πάλι ο ύπνος με το βιβλίο στο στήθος και το χαμόγελο στα χείλη που μια καινούρια μέρα ξεκινά...
Η δική μου μέρα... φτιαγμένη από λιθάρια χωμάτινα μα τόσο αληθινά χωρίς την παραμικρή παρενόχληση αντανάκλασης κανενός απαστράπτοντος γυαλιού....
Η δική μου τηλεόραση.... με τα περισσότερα κανάλια και την μικρότερη εμβέλεια από ποτέ.... με παρουσιαστή και εμπομπή την ίδια..... την ζωή...
