Γράμμα στον Αϊ-Βασίλη

Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη,

δεν ξέρω αν με θυμάσαι... Η αλήθεια είναι ότι άλλαξα πολύ από την τελευταία φορά που έλαβες γράμμα μου...

Θα πρέπει να με φανταστείς μάλλον με περισσότερα δοντάκια, κάτι πιθαμές πιο ψηλό, με λιγότερα μαλλιά και χωρίς γυαλιά.. (τώρα φοράω φακούς για να είμαι trendy!!)

Το μόνο ίσως που έμεινε το ίδιο, είναι το χαμόγελό μου που τότε στην παιδική ηλικία οι άνθρωποι το έβρισκαν "χαριτωμένο", ενώ τώρα ψάχνουν να βρουν από πού ακριβώς χάνω λάδια, όταν μπορώ να έχω ακόμη έκδηλη τόση αισιοδοξία...

Θα αναρωτιέσαι μάλλον γιατί σου γράφω... Δεν σου κρατάω κακία που εκείνα τα Χριστούγεννα του 1989 δεν μου έφερες το τρενάκι που σου ζήτησα... Τα έχω πει στον ψυχαναλητή μου καθήμενος σε δερμάτινη πολυθρόνα με ανάκλιση και τα ξέχασα ήδη μαζί με άλλα πιο σοβαρά... Και μαζί με αυτά, ξέχασα πώς είναι να έχεις την καρδιά ενός παιδιού και να κοιτάς τον κόσμο μέσα από αυτό το τρενάκι...

Να σου πώ την αλήθεια, οι περισσότεροι συνάνθρωποί μου φαίνονται να έχουν μαυρίσει τις ψυχές τους από ένα σωρό άσχημα πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους και δεν τους κατηγορώ. Και επειδή όλοι φαίνονται πολυάσχολοι, είπα να στα γράψω εγώ, μπάς και μεσιτεύσεις στον Θεό να μας λυπηθεί και να μας συγχωρήσει, δωρίζοντάς μας αγαθά που ξεχάσαμε ότι έχουμε ανάγκη...

Δώσε σε παρακαλώ στα παιδιά του κόσμου την υγεία τους... Κάντα να χαμογελούν και να έχουν την ζεστασιά μιας όμορφης οικογένειας γύρω τους, που θα τα κρατά ανέμελα και ευτυχισμένα...

Βγάλε όλους τους ανθρώπους από τα νοσοκομεία και στείλε τους με εξιτήριο σπίτι τους για να κάνουν γιορτές με την οικογένειά τους.

Δώσε στους γηραιότερους ανθρώπους συντρόφους που θα τους κάνουν να χαμογελάσουν και να αισθανθούν ότι ακόμη κάποιος τους σκέφτεται και τους τιμά για αυτό που προσέφεραν στα χρόνια της νιότης...

Δώσε στους νέους που ταλανίζονται από την χρήση παράξενων ουσιών, την δύναμη για απεξάρτηση και οριστική επανένταξη στην κοινωνία...

Χορήγησε ένα πιάτο φαγητό και ένα ζεστό κρεβάτι σε όλους τους συναθρώπους μας, που κοιμούνται στον δρόμο και δεν έχουν πού να πάνε...

Χάρισε το κουράγιο και την ελπίδα σε όλους εκείνους που έχασαν κάποιο αγαπημένο πρόσωπό τους και δείξτους τον δρόμο που οδηγεί στην συνέχιση της ζωής μέσα από την μνήμη και την αγάπη.

Προστάτευσε όλα τα αδέσποτα ζώα και δώστους την ευκαιρία να ζήσουν σε ένα σπιτικό που θα τα αγαπά και θα τα φροντίζει...

Δώσε στους πολιτικούς της γης από έναν ξύλινο πινόκιο για να θυμηθούν επιτέλους τί γίνεται όταν κάποιος χρονιάρες μέρες αντί για το δέντρο, στολίζει την αλήθεια κατα το δοκούν... Ή μάλλον μήν τους δώσεις απολύτως τίποτα, γιατί ξέρουν πολύ καλά να παίρνουν αλλά έκαναν σκασιαρχείο στο μάθημα του να δίνεις...

Συγχώρεσέ με Άγιέ μου αν ξέχασα να σου γράψω κάτι, που έπρεπε να σου ζητήσω... Ήδη όλα αυτά που ζήτησα αμφιβάλω αν θα χωράνε μέσα στον σάκκο σου... Αν προσπαθήσεις να κατέβεις από την καμινάδα και στουμπώσεις δεν θα φταίω εγώ... Σου έγραψα επανειλημμένως να κάνεις δίαιτα και δεν με ακούς.. Στην παραπάνω περίπτωση στείλε SMS να έρθω να σε βοηθήσω...

Και όμως, τα περισσότερα από αυτά τα δώρα δεν κοστίζουν τίποτα, δεν πακετάρονται σε χρωματιστά χαρτιά και δεν αγοράζονται με όλα τα πλούτη του κόσμου...

Γι' αυτό Άγιε μου νιώθω ότι δεν στα ζητάει κανείς πιά και αυτός είναι ίσως ο λόγος που δεν τα φέρνεις στους ανθρώπους. Έτσι λοιπόν είπα να να σου τα ζητήσω εγώ και πραγματικά δεν θέλω για μένα τίποτα... Μου αρκεί να βλέπω γύρω μου ολοένα και περισσότερα χαμόγελα... Έτσι θα πάψω να νιώθω ανόητος που χαμογελώ, γιατί μπορώ να ατενίζω τον ήλιο κάθε μέρα από το παράθυρο του δωματίου μου και όχι από τον θάλαμο κάποιου νοσοκομείου...

Ελπίζω να λάβεις σοβαρά το γράμμα μου υπ' όψιν σου και να μην μου κακιώνεις αν σου ζητώ πολλά... Ίσως τελικά γι' αυτό να σε πιστεύουν τα παιδιά και όχι πλέον οι μεγάλοι, επειδή εμείς οι ωριμότεροι, ζητάμε πιό πολύπλοκα πράγματα από την ζωή...

Να μου φιλήσεις τους ταράνδους έναν έναν και να ντυθείς καλά όταν αποφασίσεις να βγεις έξω, γιατί κάτι άκουσα για ανέμους και βροχές...

Υπόσχομαι να πίνω το γάλα μου και να πετάξω το χαζοκούτι που με πείθει ότι χρειάζομαι πολύ περισσότερα από τα παραπάνω που σου έγραψα...

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά!!

ΥΓ. Αν θυμηθείς Άγιε, βάλε και εκείνο το ρημάδι το τρενάκι μές στον σάκκο μιάς και 20 χρόνια το περιμένω... Βαρέθηκα να μιλάω συνεχώς για αυτό στον ψυχαναλητή μου...

Ο μονόλογος του σκουπιδοντενεκέ

Διαμαρτύρομαι εντόνως για τον παραπάνω τίτλο....

Αυτά είναι κακοήθειες... Δεν είμαι ο πρώτος τυχόντας σκουπιδοντενεκές... Κρατάω από τζάκι και με λένε "κάδο απορριμάτων"... Συχνάζω Εγνατία με Μελενίκου Γωνία...

Σίγουρα με έχεις προσπεράσει πάνω στην τρελή καθημερινότητα της πόλης...

Άλλες φορές να λιάζομαι στο πλακόστρωτο αφήνοντας την οσμή διάχυτη όσων κουβαλάω στο στομάχι μου... Άλλοτε πάλι να τρίζουν τα σκουριασμένα ροδάκια μου γιατί κάποιος επίδοξος ραλίστας με μετακινεί από εδώ και από εκεί προσπαθώντας να εξασφαλίσει την πολυπόθητη θέση στάθμευσης...

Δεν είμαι και πολύ καλά τελευταία και ζήτησα να σου μιλήσω γιατί ξέρω ότι θα με ακούσεις... Οι άνθρωποι λένε πως τα παιδιά γράφουν τέτοιο καιρό γράμματα στον Αι- Βασίλη για να τους φέρει καλούδια και εγώ αποφάσισα να γράψω σε σένα.... άγνωστε αναγνώστη για να μοιραστώ τον πόνο μου μαζί σου...

Δεν μου έφτανε που πρέπει να δέχομαι αδιακρίτως όλων των ειδών τα σκουπίδια σας... Όι άλλοι κάδοι λέγανε εχτές ότι βρισκόμαστε στην μόνη χώρα της Ευρώπης που το να ανακυκλώνεις σκουπίδια είναι προαιρετικό!!

Δεν μου έφτανε που με επισκέπτεται αυτό το τρελό φορτηγό 3 φορές την ημέρα και με στροβιλίζει πάνω κάτω για να αδειάσω μέχρι το τελευταίο χαρτάκι στην καρότσα του... Το παραδέχομαι ότι είμαι πράσινος αλλά δεν βρίσκομαι σε γλάστρα... τουτέστιν δεν είμαι φυτό!!! Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να καταβρέχομαι κάθε μέρα και να ξεπλένομαι από πάνω μέχρι κάτω...

Σας ζήτησα ποτέ μισθό ή τα δεδουλευμένα μου? Απήργησα ποτέ?? Αμείλητος στέκομαι στην γωνιά και σου προσφέρω ακατάπαυστα και σιωπηλά το πεντάλ μου για να με πατήσεις και να ανοίξω πρόθυμα το καπάκι μου δεχόμενος όλα τα απόβλητά σου...

Γιατί κάθε φορά που εσείς οι άνθρωποι διαδηλώνετε εγώ πρέπει να υποφέρω τόσο? Προχτές πάλι με παραγέμισαν με γκαζάκια και μου έδωσαν μία σπρωξιά να περιφέρομαι ανεξέλεγκτος στον δρόμο... Τί το τρομερό είχα και όλοι μόλις με έβλεπαν απομακρύνονταν?

Σερνόμουν ανεξέλεγκτος επάνω στην άσφαλτο νιώθωντας να γίνομαι μπαλάκι ανάμεσα σε αδιφάγα χέρια, που έψαχναν να μου δώσουν μιά νέα ώθηση... Μπορούσα να ακούσω τον τρομερό θόρυβο γύρω μου σαν να βρισκόμουν σε εμπόλεμη κατάσταση... Δακρυγόνα και βόμβες μολότωφ έσκαγαν παντού μέχρι που κάποιος επιτίδειος άδειασε μία πλαστική σακούλα με γκαζάκια στο στομάχι μου... Και εκεί που ένιωθα τα σωθικά μου να καίγονται, ένιωσα το δρόσισμα ενός κουβά νερού που κάποιος καλός χριστιανός μου έριξε..

"Την δροσιά του να έχεις"... ήθελα να του πώ μα εκείνος έντρομος με προσπέρασε και προσπάθησε να σώσει το όχημά του που ήταν σταθμευμένο και του είχα γειτνιάσει... Τον καταλαβαίνω τον φουκαριάρη... Θα πρέπει να ήταν το 4ο ή το 5ο καταναλωτικό δάνειο που είχε βάλει για να αποκτήσει τον τετράτροχο φίλο του..

Εμένα ποιός με καταλαβαίνει για να επανέλθω στο θέμα μου?? Δεν ξέρω αν θέλεις να με πάρεις στα σοβαρά ή όχι... Σεβάσου τα χρόνια μου, τα 15 συνθήματα αναρχικών που έχω χαραγμένα στο πράσινο πλαστικό καπάκι μου και τα 45 γκαζάκια που κατάπια τα 3 τελευταία χρόνια... Θα σου πώ μιά αλήθεια...

Ενθυμούμαι που τις προηγούμενες δεκαετίες συχνά περνούσαν 2 και 3 μέρες για να νιώσω χορτάτος από τα σκουπίδια σας... Εσείς οι άνθρωποι δεν είχατε τόσα αγαθά στα σπίτια σας και έτσι τα θεωρούσατε σχεδόν όλα πολύτιμα για να τα μοιραστείτε μαζί μου.. Τότε σας θυμάμαι ως ευτυχισμένες καρικατούρες, που χαρούμενα διασχίζατε το πρωί το πλακόστρωτο σφυρίζοντας έναν σκοπό, σαν ένα πρελούδιο στην ιεροτελεστία της ακατάπαυστης εργασίας σας...

Τώρα εμείς οι κάδοι γεμίσαμε και εσείς οι άνθρωποι μαζί... γεμίσατε και αδειάσατε... Είστε γεμάτοι από κάθε λογής ματαιόδοξο προϊόν που διαφημίζει το χαζόκουτο.... Το μαρτυρούν τα σελοφάν και οι συσκευασίες που με ταϊζετε κάθε μέρα...

Και ταυτόγχρονα μου φαίνεστε τόσο άδειοι... Σπάνια βλέπω πιά τα περισσότερα νέα παιδιά να χαμογελούν και να καμαρώνουν για κάτι καινούριο που απέκτησαν... Τους τα δώσατε όλα και δεν ξέρουν πώς είναι το να έχεις το τίποτα...

Την επόμενη φορά ας φέρουν στην Εγνατία να κάψουν το καινούριο iPod και το αμάξι τους για να διαδηλώσουν... Έτσι για να πάρω και εγώ ρεπό μιά μέρα...

Αυτά και άλλα έχω να σου πώ αλλά δεν βλέπω να σε απασχολεί και πολύ το θέμα... Και επειδή δεν σκοπεύω να καταχραστώ τον χρόνο σου όπως εσύ την χωρητικότητά μου, σε αυτό το σημείο λέω να σε αφήσω...

Με γέμισαν ψαροκόκαλλα και πρέπει να ταϊσω τις γάτες τις γειτονιάς... Ελπίζω τουλάχιστο τις άγιες ημέρες που έρχονται, να μην αφήσεις κανέναν συνάνθρωπό σου να σιτιστεί από το περιεχόμενό μου...

Σκέψου το την επόμενη φορά που θα ξανακατέβεις στον δρόμο για να διαδηλώσεις αν δεν ξέρεις να χαμογελάς για αυτά που έχεις...

Εγώ το μόνο που ξέρω να λέω είναι σκουπίδια....

Σε φιλώ

Ο κάδος σου

Δευτέρα πρωί...

Το μαξιλάρι πλακώνει ακόμη το κεφάλι μου. Προσπαθώ να κρατώ σφαλιστά τα βλέφαρά μου που αρνούνται να χαμογελάσουν στον πρωινό διαρρήκτη του δωματίου μου. Απρόσκλητος με επισκέπτεται κάθε πρωί και μόλις που χωρά να περάσει από τις γρίλιες του παραθύρου μου. Το ξέρω ότι είναι και σήμερα εκεί αλλά το έχω πάρει απόφαση ότι δεν θα τον κοιτάξω...

Oι άνθρωποι τον λένε "φως".....

Εγώ τον λέω "δυνάστη"...

Αισθάνομαι το σκέπασμα να απλώνεται με όλο του το βάρος επάνω στο σώμα μου. Με έχει αγκαλιάσει σαν την πιο πολυαγαπημένη ερωμένη και δεν αφήνει το δέρμα μου να αισθανθεί τον αέρα της καινούριας ημέρας...

Η θέρμανση έχει μείνει από το βράδυ κλειστή και μία υπέροχα απειλητική ατμόσφαιρα ψυχρού αέρα νιώθω να περιφέρεται στο μισοσκότεινο δωμάτιο.

Τα μαλλιά μου είναι ανάκατα. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου βρίσκεται η ιδέα ότι το φως μπορεί να μου χαϊδεύει το κεφάλι χωρίς να χαλά την χωρίστρα μου. Τα χέρια μου προσπαθούν να προστατέψουν το πρόσωπο από όλη αυτήν την συνωμοσία της φύσης για την αφύπνιση της διάνοιάς μου.

Κάπου σε κάποια άλλη χούφτα γης του πλανήτη, που την λένε Ελλάδα, νέοι άνθρωποι εκδηλώνουν την οργή και την δυσαρέσκειά τους. Συσπειρώνονται σε μάζες και με μια φωνή και ένα κοινό αίσθημα συντονίζουν τον παλμό της λογικής τους. Γιατί νέοι άνθρωποι χρειάζεται να υψώσουν την φωνή τους?

O έλεγχος και αυτοκυριαρχία του πομπού ενός μηνύματος, χάνεται όταν ο δέκτης τον αγνοεί. Και αν ο πομπός αυτός λέγεται νέοι άνθρωποι, τον αποδέκτη τον λέω εγώ κοινωνία με την ευρύτερη έννοια.

Οι γενιές αυτές που τα γκρέμισαν όλα έχουν περάσει πια στην κρίση της ιστορίας. Ορδές ανθρώπων, που ισοπέδωσαν τα "παλιά καταθλιπτικά κτίρια", ως απομεινάρι του πολέμου προς αποφυγή και όρθωσαν στην θέση τους τσιμεντένια κουτιά....

Εμείς οι νέοι άνθρωποι, ας σκεφτούμε καλύτερα τι θέλουμε να χτίσουμε σε μία κοινωνία που πολλές φορές κλείνει τα βλέφαρά της στην φωνή μας... Γιατί να γκρεμίζουμε ξέρουμε πολύ καλά... Ας μπούμε στην διαδικασία να σκεφτούμε τι πρέπει να σβήσει....

Σε καμιά γενιά όμως, σε καμιά κοινωνία και σε κανέναν χωροχρόνο δεν επιτρέπεται να σβήνει έτσι ένας νέος 15χρονος άνθρωπος σε καιρό ειρήνης. Καλές οι αλλαγές και η επανάσταση, καλή και η επιβολή της τάξης και της ηρεμίας. Όλα σβήνονται και όλα μπορούν να ξαναγραφούν.

H ζωή όμως και αν στερέψει, δεν γυρίζει πίσω....

Καλό ταξίδι σε σένα που έσβησες τόσο άδικα εκείνο το βράδυ του Σαββάτου ανάμεσα σε καπνούς και δακρυγόνα, πάνω στο κρύο πεζοδρόμιο.

Πολλοί θα βρεθούν να καπηλευθούν τον θάνατό σου και να τον χρησιμοποιήσουν στον βωμό της πολιτικής και του χρήματος....

Εγώ σε πονάω και νιώθω την ψυχή μου να ματώνει που ξέρω ότι δεν μπορείς πιά να αισθανθείς ότι εγώ αυτό το πρωϊνό της Δευτέρας....

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από όλες αυτές τις σκέψεις...

Μέσα από αυτήν την πρωϊνή παθητικότητα, προσπαθώ να αλλάξω τον κόσμο και το περιβάλλον μου... Αλλάζω πλευρό επάνω στο ζεστό κρεβάτι και ζουλάω το μαξιλάρι επάνω στο πρόσωπό μου. Αρνούμαι την αποδοχή της σκέψης ότι στο κόσμο μπορεί να υπάρχει τόση ασχήμια....

Αντίο 15χρονε αγωνιστή.....

Μαζί με τον δικό μου πρωινό λήθαργο βυθίζονται σε μεγαλύτερο ύπνο οι μεγάλοι και οι ισχυροί της γης. Αυτοί που έχουν την εξουσία και τα χρήματα να αλλάξουν τον κόσμο. Αυτοί που βυθίζονται στην μεγαλύτερη παθητικότητα και σε αναγκάζουν να βγείς στο πεζοδρόμιο...

Aς το σκεφτούν καλύτερα την επόμενη φορά όταν μπορούν να κρατούν τόσο ανεύθυνα στα χέρια τους την ζωή σου και την ζωή μου....

Ας σε αναπαύσει ο Θεός σε τόπο ηρεμίας και γαλήνης και ας σου δώσει την κοινωνία που εμείς οι ανάξιοι άνθρωποι δεν μπορέσαμε να σου παρέχουμε...

Αντίο